Meira svona, strákar!

Tweet

Þetta var nú meiri vitleysan þarna í nótt...

Þvílíkur hvalreki fyrir fjölmiðlana, leikur eitt í lokaúrslitunum í ár.

Hvalreki fyrir fjölmiðlamennina. Þessa lötu - klárlega. Þessa sem hafa ekkert vit á leiknum, þessa sem hafa engan áhuga á leiknum - tékk, tékk. Og ekki gleyma þessum sem eru bara í þessu fyrir klikkbeituna og senseisjónalismann. Ekki leiddist þeim þetta.

Ofangreindar (en ekkert endilega mjög greindar) manngerðir mynda sorglega stóran hluta fjölmiðlafólks þarna úti. Og það má deila um það hvort við erum eitthvað skárri með því að opna hugleiðingu um fyrsta leik lokaúrslitanna á svona skítkasti en ekki umræðu um körfubolta. Leiðinlegt, en svona er þetta bara.

(Vertu samt ekkert að lesa lengra ef þér er illa við samhengislaust rant í allar áttir, sem byrjar sem körfubotamas en þróast svo fljótlega út í fordæmingar á barnaefni með vafasaman boðskap svo eitthvað sé nefnt. Þið vitið hvernig hlutirnir ganga fyrir sig á þessu vefsvæði. Takið það og margfaldið það með þrjátíu - og þá fáið þið út vitleysuna sem flæðir í gegn um þessa færslu. Við berum enga ábyrgð á þessu. Þið hafið verið vöruð við

Annað var það, jú. Þessi aurskriða af hugleiðingu varð svo andskoti löng að við hvorki nennum né höfum tíma til að lesa yfir hana, svo farið umfram allt ekki að grenja þó hún sé full af bulli og villum. Við erum að reyna að starta okkur í gang aftur. Sýnið okkur umburðalyndi. Nú eða... fokkoff. Þetta er frítt efni. Lol).

Það kemur okkur sjálfum reyndar frekar á óvart að það fyrsta sem kemur niður á blað hjá okkur eftir þennan leik sé að byrja að hrauna yfir fjölmiðlana, sem flestir einbeittu sér að JR Smith og því að "hann hefði klúðrað leiknum" fyrir Cleveland. Einhvern tímann hefðum við tekið í sama streng, því eins og þið hafið kannski tekið eftir, er JR Smith í litlu uppáhaldi hjá okkur og hefur aldrei verið.

Það var jú þessi ritstjórn sem fullyrti það á sínum tíma að Cleveland yrði aldrei NBA meistari með menn eins og JR Smith í lykilstöðum. Seinna fengum við það jú í andlitið, en við kusum reyndar að snúa því þannig að sú staðreynd að LeBron James næði að leiða Cleveland til sigurs 2016 þrátt fyrir að vera með JR Smith í liðinu, væri trúlega eitt af hans allra fræknustu afrekum.

Nei, við gætum vissulega hraunað yfir JR eins og allir hinir, en við nennum því ekki. JR Smith er, hefur alltaf verið og verður alltaf, vitleysingur. Og það vita allir leikmenn og þjálfarar Cavs. Þeir vita að þeir geta átt von á svona bulli. Þetta er ekki í fyrsta sinn sem JR Smith hagar sér eins og hálfviti undir lok leiks af því hann hefur ekki andlega burði eða greind til að átta sig á því hver staðan er.

Það er eitt að gera svona fáránleg mistök þegar þú ert að spila með rusli eins og New York, en að flaska á þessu í lokaúrslitum... Það er bara svo dæmigert fyrir Smith að okkur finnst það hvorki sorglegt né fyndið. Þetta er bara dæmigerður JR. Sjáið bara viðbrögð hans á vellinum annars vegar og á blaðamannafundinum hinsvegar.

JR Smith vissi ekkert hvað hann var að gera þegar hann hljóp eins og fáviti út í loftið í stað þess að skora sigurkörfuna í leiknum. Hann vissi ekki hver staðan var í leiknum, en hann vissi heldur ekki hvort hann var að koma eða fara. JR Smith veit sjaldnast hvort hann er að koma eða fara yfir höfuð, svo líkurnar á því að hann átti sig eitthvað á því hvað hann er að gera þegar pressan er svona mikil eru hverfandi.

Ef nákvæmlega sama staða kæmi upp í leik tvö, myndum við setja peninginn á það að Smith myndi skjóta - og það áður en tíminn rynni út - og hann gæti meira að segja hitt, af því færið væri ómögulegt og JR Smith er manna duglegastur við að taka ómöguleg skot, því honum þykja þau skemmtilegri en skólabókarskot.

Eini gallinn við þessi tilþrif hans yrði auðvitað að hann væri að skjóta á vitlausa körfu.

Ef þér finnst þetta út í hött, hefurðu ekki horft á JR Smith spila körfubolta lengi. Við trúum honum 100% til að verða fyrsti maðurinn í sögu NBA til að tryggja andstæðingum sínum sigur í leik með því að skora sjálfsflautukörfu langleiðina frá miðju.

En, svona án gríns, hefurðu séð þetta frá sjónarhorninu hérna fyrir neðan?

LeBron hefði getað hellt sér upp á kaffi áður en hann tæki skotið. Hann er bókstaflega einmanna þarna úti. En óheppilegt, eh?

Það er bara einn maður þarna úti sem er þakklátur fyrir það hvað JR Smith er mikill vitleysingur. Þú áttar þig eflaust á því hver það er. Það er jú maðurinn sem væri miklu nær að kenna um þetta. Maðurinn sem brenndi af vítinu sem mögulega hefði getað tryggt Cleveland sigur í leik eitt, maður að nafni George Hill.

Við misstum hökuna hálfa leið í gólfið þegar Hill hitti úr fyrra vítinu, því svipurinn á honum þegar hann steig á vítalínuna var ekki eins og á klaufdýri sem er að verða fyrir bíl, heldur meira eins og á manni sem er kastað ofan í gryfju fulla af glorsoltnum ljónum.

Svo voru þarna alls konar atvik sem settu dómgæsluna í sviðsljósið og sitt sýndist hverjum um það eins og alltaf. Við komum ekki nálægt því. Höfum hvorki þekkingu né áhuga á því að taka umræðu um frábæran körfuboltaleik og snúa henni upp í eitthvað helvítis væl um dómgæslu, eða stóradóm um breinfört eða mannleg mistök.

Tölum um körfubolta.

Munið þið hvað Golden State átti að taka þetta auðveldlega? Við höfum aðeins séð tvær útgáfur af spám fyrir þetta einvígi. Annað hvort 4-0 eða 4-1 fyrir Golden State. Ekkert annað í boði. Eðlilega.

Þetta var bara spurning hvort Warriors næðu að gera betur en í fyrra og sópa - eða hvort þeir myndu tapa einum leik, sem yrði þá annað hvort af því þeir yrðu of kærulausir til að sópa eða vegna þess að ofurmennska LeBron James yrði þeim ofviða í einum leiknum.

Þótti okkur þessar spár úti í hött? Alls ekki. Við kvittuðum undir þetta. Fyrir og eftir leik eitt, erum við á sömu skoðun - að þetta klárist í fjórum eða fimm leikjum. Það er okkar skoðun, vegna þess að Golden State er svo mikið betra lið en Cleveland, að það á ekki að vera stærðfræðilegur möguleiki að það taki Vesturdeildarklúbbinn meira en fimm leiki að afgreiða málið.

Rökin þar að baki áætla að úr því miklu betra Cleveland lið með Kyrie Irving innanborðs, náði bara að vinna Golden State einu sinni í fyrra. Og þar sem áður var Kyrie Irving í Cleveland, eru nú Jordan Clarkson og Jeff Green (hnnnngh!)

Öskubuskuævintýri Gerald Green

Tweet

Ummæli dagsins

Tweet

Eitt er víst...

Tweet

... og það er sú staðreynd að Kevin McHale er alveg:

Og hann er ekki einn í þessu, því við erum nokkuð viss um að Tom Thibodeau sé líka alveg:

Svona geta hlutirnir verið furðulegir í NBA deildinni okkar.

Það er erfiðara en þú heldur að vinna titil í NBA

Tweet

Forkólfar NBA deildarinnar hafa um árabil stuðst við regluverk er miðar að því að halda einhvers konar jöfnuði í deildinni, svo minni klúbbarnir eigi möguleika á að ná árangri alveg eins og stórveldin.

Ekki eru allir sammála um ágæti þessa kommúnisma og reglufarganið sem fylgir nýjum kjarasamningum í NBA deildinni er nokkuð umdeilt. Þannig eru reglur um launastrúktúr og launaþak gjörólíkar því sem tíðkast í atvinnudeildum í flestum öðrum boltagreinum, bæði í Bandaríkjunum og Evrópu.

En þessi pistill rúllaði ekki af stað af því okkur langaði svo mikið að fara að skoða katalóga og regluverk. Ef við hefðum gaman af því, hefðum við gerst lögfræðingar og ef við hefðum gerst lögfræðingar, væri ekki til neitt sem héti NBA Ísland af því þá værum við mjög líklega dauð inni í okkur.

Hugmyndin að þessum pistli fæddist þegar við heyrðum ónefnda fjölmiðlamenn ræða átakanlega dökka nánustu framtíð Brooklyn Nets í hlaðvarpsþætti á dögunum.

Framtíð Nets er kolsvört, vegna þess að forráðamenn félagsins tóku þátt í stóru og miklu áhættuspili fyrir nokkrum árum og töpuðu mjög illa. Þeir standa nú uppi með mestmegnis gagnslausan mannskap og enga valrétti, en á sama tíma er framtíð félagsins sem átti við þá viðskipti - Boston Celtics - hin bjartasta.

Brooklyn er fast í skrúfstykki af eigin völdum langleiðina til 2020 og því sjá stuðningsmenn framtíðina fyrir sér eins og súludansmær í Norður-Kóreu - það er eitthvað lítið að fara að gerast þar á bæ.

En þessi pistill er heldur ekki um Brooklyn Nets, Guð forði okkur öllum. Hugmyndin sem vaknaði við þessa Brooklyn-pælingu var aftur á móti þessi: Hvað þarf að gerast svo félag í NBA deildinni geti ekki aðeins orðið samkeppnishæft, heldur unnið meistaratitil?

Og því meira sem við hugsuðum um það, því þunglyndari urðum við, því það liggur í augum uppi að það er nánast ekki séns í helvíti að vinna NBA meistaratitilinn. Trúið þið okkur ekki? Gott og vel, við skulum bara skoða gögnin sem liggja fyrir.

(Mynd: Bill Russell, ellefufaldur NBA meistari sem leikmaður og síðar spilandi þjálfari Boston Celtics og Red Auerbach, þjálfari Celtics, sem var sigursælasti þjálfari í sögu NBA deildarinnar með níu meistaratitla þangað til Phil Jackson sló honum við árið 2009).

Það eru undantekningar á öllum reglum auðvitað, en það sem þú þarft til að vinna meistaratitla í NBA deildinni er ekki bara frábærir körfuboltamenn. Þú þarft instant heiðurshallarmeðlimi, goðsagnir, helst bestu leikmenn sögunnar í einhverjum stöðum - og þú þarft fleiri en einn og stundum fleiri en tvo. Og þú þarft að vera með sögulega góðan þjálfara og staff, góða skrifstofu, nóg af metnaði og peningum - og síðast en ekki síst, þarftu að vera ógeðslega heppinn, lesandi góður.

Til að forðast það að þessi pistill verði þriggja vikna lestur og til að halda okkur sem næst nútímakörfuknattleik, skulum við kíkja á síðustu 25 ár eða þar um bil í deildinni og miða okkur við árið þegar Michael Jordan tók við lyklunum að NBA deildinni úr höndum Magic Johnson og Larry Bird - árið 1991.

Chicago Bulls lið 10. áratugarins ættu að vera mörgum sem lesa þetta vel kunnug, en þó allir titlarnir gefi það ef til vill til kynna að þetta lið hafi rokið beint á toppinn og verið þar í áratug, var þetta nú ekki alveg svona auðvelt hjá Jordan og félögum.

Fyrstu þrjú árin sem Bulls fór í úrslitakeppnina með Jordan, féll það út í fyrstu umferð (1985-87), þá annari (´88) og loks í úrslitum Austurdeildarinnar fyrir Detroit árin tvö sem Pistons vann titlana ´89 og ´90.

Árið 1991 var hinsvegar komið að Chicago og liðið átti eftir að vinna sex titla á árunum 1991-98.

Myndin hér til hægri er af fyrsta meistaraliði í sögu Chicago frá árinu 1991. Þetta lið lagði Magic Johnson og félaga í Lakers 4-1 í lokaúrslitum eftir að hafa lent undir 1-0 á heimavelli í einvíginu.

Þessi Chicago-lið, sérstaklega liðið sem vann seinni þrennuna af titlunum (´96-´98), er almennt álitið eitt besta lið allra tíma í NBA deildinni.

Bæði liðin áttu það sameiginlegt að vera þjálfuð af sigursælasta þjálfara allra tíma Phil Jackson og þá gegndi Scottie Pippen hlutverki Robins við hlið Leðurblökumannsins Michael Jordan, sem reyndar var oftar kallaður Ofurmennið (ekki var vitað til þess að Súpermann hefði verið með samkynhneigðan unglingspilt sem side-kick eins og Leðurblöku-pervertinn).

Síðari útgáfan af meistaraliði Chicago var með ljómandi góða aukaleikara og rulluspilara, sem sumir hverjir eru virtari í annálum deildarinnar en svo að þeir séu kallaðir rulluspilarar þar.

Dennis Rodman var t.d. rankaður tíundi besti kraftframherji sögunnar af ESPN á dögunum, en auk hans voru þarna menn eins og Tony Kukoc og Steve Kerr, sem í dag þjálfar Golden State Warriors.

Chicago hafði sem sagt á að skipa besta leikmanni heims á sínum tíma og líklega besta leikmanni allra tíma í Michael Jordan, einum besta þjálfara allra tíma í Phil Jackson, öðrum leikmanni sem var einn af 50 bestu leikmönnum allra tíma sem kjörnir voru í tilefni hálfrar aldar afmæli NBA deildarinnar árið 1996 (Scottie Pippen).

Það var líka með tíunda besta kraftframherja sögunnar að mati ESPN (Rodman), einn besta evrópska leikmanni sögunnar í NBA deildinni (Kukoc) og góðum slatta af ljómandi góðum rulluspilurum sem keyptu plan þjálfarans.

Eins og titlarnir sex bera með sér, var þetta Chicago-lið ekkert slor og auk allra þessara hæfileikamanna, hafði það líka heppnina með sér, sem er alltaf mikilvægur þáttur í öllu meistarasamhengi eins og við erum alltaf að segja ykkur.

Þannig átti þetta Chicago-lið sér engan ákveðinn sögufrægan mótherja sem það þurfti að berjast við ár eftir ár eins og Celtics og Lakers lið þeirra Bird og Magic höfðu gert áratuginn á undan og ekki má gleyma meiðslunum.

Chicago slapp við öll stór meiðsli á þessum árum sem gerði því kleift að vinna titla. Þið getið rétt ímyndað ykkur hvort Chicago hefði unnið t.d. Phoenix ´93 eða Utah bæði árin 1997 og 98 ef Michael Jordan hefði slitið krossbönd í annari umferð úrslitakeppninnar.

Liðið sem sópaði til sín titlunum tveimur sem í boði voru á milli-Jordans-árunum 1994 og 1995 (þegar Jordan tók þá yfirmáta fáránlegu ákvörðun að gerast atvinnumaður í boccia) var Houston Rockets.

Fyrirliði og stórstjarna þessara Houston-liða var Hakeem Olajuwon, einn besti miðherji í sögu NBA deildarinnar (5. besta miðherja sögunnar að mati ESPN í könnun sem birt var á dögunum).

Annað árið fékk hann til liðs við sig gamla liðsfélaga sinn úr háskóla Clyde Drexler (5 besta skotbakverði sögunnar skv. sömu ESPN könnunar) og í kring um þá var langur listi frábærra rulluspilara.

Á meðal þeirra má nefna Kenny Smith (sjónvarpsmaður á TNT í dag), Robert Horry (sjöfaldur NBA meistari - meira um hann síðar), Vernon Maxwell, Otis Thorpe, Sam Cassell og fleiri góðir.

Þetta lið var svo þjálfað af mjög góðum þjálfara í Rudy Tomjanovich, sem einhverra hluta vegna er ekki kominn inn í Heiðurshöllina, en pólitíkin á bak við inngöngu í það batterí er ekki einföld.

Vörutalning: Vesturdeild

Tweet

Það er talsvert meira mál að setjast niður og telja í vestrinu en í austrinu, en úr því við vorum að asnast í að gera vörutalningu í Austurdeildinni fyrir helgi, verður ekki hjá því komist að gera það í betri deildinni líka. Annað væri asnalegt.

Það er líka ekki eins og kofinn sé tómur. Það er nóg af djúsí stöffi að gerast í Vesturdeildinni, sem í það heila er að spilast mjög ólíkt því sem við og flestir aðrir spámenn höfðu gert sér í hugarlund - og þá tökum við með í reikninginn að tímabilið sé ekki nema tíu leikja gamalt eða svo.

GOLDEN STATE WARRIORS

Stóra fréttin í NBA deildinni það sem af er er að sjálfssögðu byrjunin hjá meisturunum, sem hafa ekki tapað leik þegar þetta er skrifað - eru 11-0.

Með því að byrja svona vel, eru bæði Stephen Curry (33,4 stig að meðaltali í leik - 5 stigum meira en næsti maður) og Warriors náttúrulega að kalla yfir sig mykjustorm af athygli, skrumi og gífuryrðum frá fjölmiðlunum. Það kemur ekkert á óvart.

Við leyfum okkur oft að fljóta með straumnum þegar kemur að einhverju svona jákvæðu og skemmtilegu, en við - alveg eins og leikmenn Warriors - ætlum að hafa báða fætur á jörðinni og missa okkur ekki í eitthvað rugl, heldur reyna bara að njóta augnabliksins.

Þegar við segjum "missa okkur ekki í eitthvað rugl" erum við að meina hvernig sumir fjölmiðlar hafa eytt talsverðu bleki í að bera Golden State saman við sterkasta lið Chicago sem vann 72 leiki í deildakeppninni veturinn 1995-96 og setti með því met yfir flesta sigra í deildarkeppninni.

Því ætti Golden State núna ekki að geta unnið 72 leiki þegar það vann 67 leiki á síðustu leiktíð og allir sjá að það er bara sterkara í ár - spyrja menn.

Við erum svo sem ekki með beina tilvitnun í neinn af leikmönnum Warriors, en trúið okkur, þeir eru ekki að hugsa um að reyna að vinna 72 leiki. Þeir eru að hugsa um að reyna að vinna hvern einasta leik sem þeir taka þátt í  - einn leik í einu - og reyna að halda heilsu fram á vorið og óska þess að þjálfarinn þeirra nái heilsu. Það er allt og sumt sem þeir hugsa og við lofum ykkur því.

En svona skrumlaust, er Golden State auðvitað að spila ljómandi vel. Við höfum áður tíundað hvað Stephen Curry er að spila vel og það sem hann hefur verið að gera undanfarið er efni í annan pistil, sem við munum vafalítið skrifa fljótlega. Og á meðan Klay Thompson er að spila langt undir getu, aðallega vegna bakmeiðsla, eru menn eins og Draymond Green gjörsamlega að fara hamförum.

Hann er kannski ekki að kveikja í með stigaskorinu sínu (12 stig í leik), en eins og við sögðum ykkur um daginn er hann efstur bæði í fráköstum (8) og stoðsendingum (7) hjá liðinu, stelur einum og hálfum og ver einn og hálfan bolta í leik, hótar þrennu á hverju kvöldi og dekkar gjarnan besta leikmann mótherjanna.

Green er alltaf að taka sér stærra og meira leiðtogahlutverk hjá Warriors og er satt best að segja enn að fara fram úr björtustu vonum allra hvað hæfileika snertir. Golden State er að borga honum atvinnuleysisbætur miðað við framlag, þó mörgum þætti hann fá full hressilega kauphækkun í sumar.

Annað sem við veitum athygli hjá Warriors er hvað Festus Ezeli er að spila vel. Hann deilir miðherjastöðunni með Andrew Bogut þegar sá ástralski er á annað borð heill og hefur farið fram á báðum endum vallarins - hann á ekki mjög langt í að verða jafn mikilvægur varnarmaður og Bogut á sinn hátt, af því hann er yngri og miklu meiri íþróttamaður.

Einhver ritstjórnin hefði kannski sleppt því að fara í enn eina upptalninguna á afreksverkum Warriors, en þetta lið á það bara skilið. Þessi undirliggjandi kjaftasaga um að liðið hafi haft heppnina með sér í úrslitakeppninni síðasta vor er nákvæmlega það veganesti sem það þurfti nú í haust.

Þið munið að sögulega samhengið og tölfræðin tala mjög fallega um Golden State og kannski væri upplagt að rifja upp það sem við sögðum ykkur á síðustu leiktíð, þegar tölfræðimódelin byrjuðu að segja okkur að eitthvað sögulegt gæti verið í uppsiglingu hjá Warriors: Reynum að njóta þess.

SAN ANTONIO SPURS

Um leið og við erum búin að afgreiða meistarana, fara hlutirnir að taka áhugaverða stefnu í þessari yfirreið um vestrið. Eins og við sáum þetta í haust, yrðu það Houston, Oklahoma og LA Clippers sem kæmu til með að berjast við meistarana um heimavallarréttinn í vestrinu. Það má vel vera að sú verði raunin þegar upp er staðið, en stöðutaflan í vestrinu í dag er bara bonkers!

Og sem stendur er það gamla góða San Antonio sem er eina liðið sem nær að narta í hælana á meisturunum í töflunni, með átta sigra og tvö töp. Þið munið, San Antonio sem við afskrifuðum enn og aftur um daginn.

Já, já, það eru bara búnir tíu leikir, en ef þér finnst svona leiðinlegt að lesa um þróun mála í NBA deildinni þegar hún er nýbyrjuð, en þú veist að þú getur líka alltaf hring inn á Útvarp Sögu eða smellt þér inn á athugasemdakerfið á dv.is og tjáð þig um vígasamtök íslamska ríkisins eða Schengen-samstarfið.

Eins og svo oft áður, mallar Spurs-vélin bara áfram sama hver er við stýrið. Við vorum öll svo upptekin af því að pæla í því hvort LaMarcus Aldridge ætti eftir að passa inn í liðið að við gleymdum að hann er ekki einu sinni besti leikmaður þess.

Nei, á meðan LaMarcus er að dúlla sér í 16 stigum (45% fg) og 10 fráköstum (sem er ljómandi), er besti leikmaður Spurs að skora 22 stig (52,6% fg) , hirða 7,5 fráköst og stela 1,9 boltum ásamt því að skelfa bestu sóknarmenn andstæðingana á hverju kvöldi. Við erum að sjálfssögðu að tala um Kawhi Leonard.

Þeir Aldridge og Leonard eru einu leikmennirnir í hópnum hjá San Antonio sem eru að spila 30 mínútur eða meira, sem er ekkert nýtt. Það sem er nýtt er að þeir eru einu mennirnir sem eru að spila meira en 27 mínútur í leik hjá Spurs. Allir taka þátt, allir spila vel (nema Danny Green) og allir vita hvað þeir eiga að gera. Sama gamla boring old San Antonio, eh?

Þeir fara nú ekki að gera okkur það að vinna eitthvað næsta vor....

DALLAS MAVERICKS

Þegar þetta er skrifað, er Dallas einhvern veginn í fjandanum í þriðja sæti Vesturdeildarinnar með 7 sigra og 4 töp.

Meltu það í smá stund.

Við vitum að við sögðum að Dallas ætti eftir að drulla á sig og jafnvel tanka í vetur (eigandinn hafði hótað því) en þegar lið eins og Dallas eiga í hlut, neitum við að taka ábyrgð á því þegar við gerum í brækurnar í Vegas-spám í upphafi leiktíðar.

Við sögðum að Dallas yrði lélegt af því það átti enginn að vera heill hjá Dallas fyrr en eftir áramót og þá yrði liðið löngu, löngu, löngu út úr myndinni í úrslitakeppni og öllu því.

En nei. Svo kemur á daginn að það er bara ekkert að þessum andskotum og þeir byrja allir að spila strax. Það sem við héldum að yrðu þrír mánuðir af Jeremy Evans, er bara strax orðið þetta lúmskt flotta-á-pappírunum-lið Dallas, sem maður eins og Rick Carlisle getur alveg fengið til að vinna nokkra leiki.

Vörutalning í Vesturdeild

Tweet

Um daginn kíktum við á Austurdeildina í NBA og komumst að raun um að hún inniheldur aðeins eitt alvöru körfuboltalið. Þegar við segjum alvöru körfuboltalið, erum við að meina lið sem hefur burði til að vinna meistaratitilinn. Þetta var Cleveland eins og þið munið. Það er séns þar.

Nú er hinsvegar kominn tími til að skoða Vesturdeildina, þar sem allt er miklu blómlegra eins og verið hefur síðustu ár. Við skulum velta því fyrir okkur saman hvaða lið í vestrinu hafa brag og burði til að keppa um titil næsta sumar.

Það er nauðsynlegt að taka svona vörutalningar annað slagið, því hlutirnir eru afskaplega fljótir að breytast í NBA deildinni eins og þið vitið. Menn meiðast, mönnum er skipt, menn eru látnir fara, menn eldast, menn fá liðsstyrk og mönnum vex fiskur um hrygg.

GOLDEN STATE WARRIORS

Ríkjandi meistarar í NBA deildinni eru ekki endilega alltaf liðið sem þykir líklegast til að vinna titilinn árið eftir, en þannig er það tvímælalaust í þetta árið.

Meistarar Golden State (það á eftir að taka okkur um það bil þrettán ár að venjast því að skrifa þessi þrjú orð) áttu sannkallaða draumavertíð á síðasta keppnistímabili þegar þeir spóluðu sig fyrstir í mark án þess að lenda í teljandi torfærum á leiðinni.

Það er því ekki óeðlilegt að margir tippi á að Warriors nái að endurtaka leikinn næsta sumar. Golden State kemur til leiks með sama lið og í fyrra, sem er mjög jákvætt í þessu tilviki, því lykilmenn liðsins eru flestir á fínum aldri og eiga nóg eftir.

Hressandi tilhugsun fyrir mótherja Warriors að geta átt von á því að Stephen Curry, Klay Thompson, Draymond Green, Harrison Barnes og Festus Ezeli eigi bara eftir að verða betri og betri næstu árin.

Andre Iguodala og Andrew Bogut eru ekki að verða betri, en ef þeir sleppa við þið vitið hvað og spila sinn leik, verða þeir áfram lykilmenn í leiftursstríði Dubs. Og hugsið ykkur, Kerr og þjálfarateymið hans eru rétt svo búnir með reynsluaksturinn á þessu liði, nú geta þeir farið að gera krúsidúllur.

Þeir segja að það sé hrikalega erfitt að vinna titilinn tvö ár í röð í NBA deildinni, en þrátt fyrir það er Golden State líklegast til að toppa 2016 af þeirri einföldu ástæðu að það er besta liðið - og er að verða betra. Eins og það sé ekki nógu gott fyrir. Þið sjáið því að við höfum ákveðið að stilla Golden State upp skör ofar en restinni af vesturliðunum, sem hlýtur að teljast eðlilegt að svo búnu.

En hvað með hin liðin sem ætla að vera með í slagnum í vestrinu? Kíkjum aðeins á þau.

HOUSTON ROCKETS

Það kom mörgum á óvart að Houston næði alla leið í úrslit Vesturdeildarinnar í vor. Sérstaklega kom það okkur á óvart, því við höfðum einmitt ekki séð nokkurn skapaðan hlut hjá þessu liði í úrslitakeppninni undanfarin ár sem benti til að það ætlaði að fara að vinna eitthvað.

Dallas varð engin hindrun í fyrstu umferð úrslitakeppninnar en þegar kom að ógnarsterku Clippers-liðinu í annari umferð, hafði Houston heppnina loksins með sér eftir að hafa gleymt henni heima árið á undan þegar það lét Portland henda sér í sumarfrí.

Nú gæti einhver sagt að heppni hafi ekkert með það að gera hvort liðið sigrar í sjö leikja seríu - betra liðið vinni einfaldlega alltaf undir þeim kringumstæðum. Einvígi Clippers og Rockets fékk okkur aftur á móti til að efast um þá lógík, slíkar voru sveiflurnar.

Houston var blátt og marið, tárvott, tætt og rifið - gleymt og grafið. Það fipaðist í strax í byrjun á móti Chris Paul-lausu Clippers og lét það rassskella sig í fyrsta leik.

Lenti svo undir 3-1 og allir byrjuðu að skrifa minningargreinar um Rockets, enda var gjörsamlega átakanlegt að horfa upp á spilamennskuna. Baráttuandinn var á bak og burt og það vottaði varla fyrir karakter.

Við förum svo aldrei ofan af því að það var Clippers-liðið sjálft sem sneri einvíginu en ekki Houston.

Jú, jú, hann Josh Smith átti svo sem sinn þátt í viðsnúningnum þegar hann illaðist og tryggði Rockets sigur í fimmta leiknum, en við skrifuðum þetta á Clippers. Liðið varð bara allt í einu bensínlaust á Miklubrautinni og það gerðist svo skyndilega að það komst ekki einu sinni út í kant.

Það er meiriháttar furðulegt að horfa upp á svona lagað gerast en svona er úrslitakeppnin dásamleg - heldur bara áfram að gefa okkur gjafir sem okkur hefði ekki órað fyrir að fá.

Nokkur orð um Moses heitinn

Tweet

Það er eins með okkur eins og aðra körfuboltamiðla, við höfum ekki hugmynd um hver Moses Malone var. Eitt af því fáa sem við vitum með vissu er að hann er nú látinn blessaður, aðeins sextugur að aldri. Við vitum kannski fátt um Moses, en við lítum á það sem skyldu okkar að skrifa nokkur orð um það þegar þrefaldur leikmaður ársins í NBA deildini fellur frá. Sérstaklega ef við fengum nú að horfa á hann spila.

Þið sem þekkið til Malone á annað borð vitið þetta litla sem fólk vissi yfir höfuð um hann, en þó hann hafi alltaf verið sem lokuð bók, þýðir það ekki að hann hafi ekki átt merkilegan feril. Því er alveg kjörið að skrifa nokkrar línur um hann til að upplýsa yngri lesendur um einn besta miðherja í sögu NBA deildarinnar. Við komumst ekki hjá því að detta í nokkrar klisjur þegar við gerum upp feril Moses Malone, en það verður bara að hafa það. Hann skal fá nokkur orð.

Moses Malone fæddist í krummaskuðinu Pétursborg í Virginíuríki árið 1955 og var alfarið alinn upp af móður sinni Maríu, sem sleit samvistum við faðir hans sem sagt er að hafi verið óreglumaður.

Það kom mjög fljótlega í ljós að Moses var enginn venjulegur piltur, því þó hann væri svo sem ekki hávaxinn á miðað við NBA-miðherja almennt (208 cm), var hann risi við hlið foreldra sinna.

Faðir hans var þannig innan við 171 cm á hæð og móðir hans ekki nema 158 cm, svo það eina sem hann erfði frá foreldrum sínum voru smávaxnar hendurnar.

Einn liðsfélaga hans sagði að það hefði bókstaflega verið ósanngjarnt ef Malone hefði verið með risastórar hendur, því hann var besti frákastari sinnar kynslóðar þrátt fyrir barnslegar hendurnar.

Malone ólst upp í fátækt og í grein um hann frá áttunda áratugnum segir að frárennslismálum hafi verið ábótavant á æskuheimili hans og að það hafi verið svo hrörlegt að það hafi bókstaflega verið gat á húsinu á einum stað.

María móðir hans flosnaði upp úr skóla þegar hún var í kring um tíu ára aldur þar sem hún var elst níu systkina og því var nóg annað fyrir hana að gera en hanga í skóla. Fyrir vikið hafði hún ekki um auðugan garð að gresja þegar kom að atvinnu, en þó hún hefði lítið milli handanna reyndi hún að dekra við son sinn eins og henni var unnt.

Moses var ekki námsmaður frekar en móðir hans og gekk vægast sagt illa í skóla. Hann var sjúklega feiminn og ekki beint mælskur - fékk einu sinni á sig gælunafnið Muldri Malone.

Þetta kann að hafa haft áhrif á það að hann varð fyrsti körfuboltamaðurinn í Bandaríkjunum til að stökkva beint úr menntaskóla í atvinnumennsku. Fjöldi háskóla hafði áhuga á að fá hann til sín, en hann ákvað fljótlega að atvinnumennskan væri málið og sú varð raunin.

Það var ABA-lið Utah Stars sem krækti í Moses árið 1975 en þá kom ekki til greina fyrir hann að semja við félag í NBA deildinni af því reglur þar á bæ leyfðu ekki nítján ára gömlum piltum að gera samninga.

Moses spilaði stöðu framherja á fyrsta árinu sínu sem atvinnumaður og segja má að margt sé líkt með nýliðaárinu hans og nýliðaárinu hans Kevin Garnett hjá Minnesota á sínum tíma, en Garnett fetaði í fótspor Malone með því að fara í NBA deildina beint úr menntaskóla.

Malone var ekki nema um 90 kíló og mátti því hafa sig allan við í baráttunni í teignum, en íþróttamennska hans, styrkur og hraði tryggði þó að hann skilaði 19 stigum og tæpum 15 fráköstum að meðaltali í leik fyrir Stjörnuna í Salt Lake City. Ekki dónalegar tölur fyrir nítján ára gamlan strák, sem margir efuðust um að ætti eftir að standa sig í atvinnumennskunni.

Einhver hefði haldið að þessi fína byrjun hefði hjálpað Malone að festa sig í sessi sem leikmaður, en þó hann ætti eftir að spila sem atvinnumaður næstu tuttugu árin, áttu ótrúlega margir klúbbar eftir að vanmeta snilli hans.

ABA deildin lagðist af árið 1976 og í framhaldi af því fór Moses bæði til Portland Trailblazers og Buffalo Braves (L.A. Clippers), en bæði félögin ösnuðust til að láta hann fara, aðallega af því þau töldu sig ekki hafa efni á honum.

Golden State í úrslit

Tweet

Þeir eru ánægðir með sig hérna fyrir ofan og ætli það sé ekki í lagi. Stephen Curry og Steve Kerr hafa farið fyrir mögnuðu liði í allan vetur og eru nú komnir með það í úrslitin, þar sem Cleveland bíður.

Golden State lokaði Houston 104-90 í nótt og kláraði einvígið því 4-1. Warriors vann 67 leiki í vetur, er 44-3 á heimavelli, 56-0 í leikjum þar sem það nær 15+ stiga forystu og náttúrulega 12-3 í úrslitakeppninni.

Nú vantar bara fjóra sigra í viðbót til að feta í fótspor Warriors-liðsins hans Rick Barry forðum, en það er vægast sagt kominn tími á það. Flóamenn er búnir að bíða í 40 ár eftir titli og enginn af strákunum í liðinu núna var fæddur þegar liðið vann síðast. Titillinn sá kom líka nokkrum dögum áður en Jaws kom í bíó, þannig að....

Golden State virðist vera tilbúið í lokabardagann við LeBron James og félaga, því það hefur staðið af sér allar þær áskoranir sem fyrir það hafa verið settar hingað til. Það sópaði New Orleans af því það átti að gera það, fékk á kjaftinn gegn Griz en lokaði og sá svo sjálft um að gefa á kjaftinn á móti Houston, sem átti aldrei séns í úrslitaeinvígi Vesturdeildarinnar eftir að Warriors komst í 3-0.

Við erum búin að segja það áður og endurtökum það hér. Það er eitthvað stórkostlega mikið að ef Golden State vinnur úrslitaeinvígið ekki örugglega. Við vitum alveg að úrslitaeinvígin í NBA deildinni eru langoftast nokkuð jöfn, en það er bara ekkert í spilunum annað en LeBron James sem bendir á að Cleveland eigi séns í þetta. James er vissulega góður, en ekki nógu góður til að vinna Dubs upp á sitt einsdæmi.

Spáin okkar væri mjög svipuð þó Kevin Love og Kyrie Irving væru við 100% heilsu. Cleveland hefði unnið tvo leiki ef þeirra hefði notið við, en ætti ekki að vinna nema í mesta lagi einn með engan Ástþór og Irving á annari löppinni.

Við finnum óskaplega til með James Harden núna. Okkur er til efs að hann hafi spilað lélegri leik en hann gerði í nótt, þar sem hann hitti ekki rassgat og bætti metið yfr tapaða bolta í úrslitakeppninni úr ellefu upp í þrettán. Þetta er hrikalega neyðarlegt fyrir Skeggið. Harden er búinn að eiga frábæran vetur og frábæra úrslitakeppni, þó hann hafi verpt tveimur fúleggjum í þessu Warriors-einvígi.

En þó við finnum til með Harden, þýðir það alls ekki að hann sleppi við gagnrýni. Hann er búinn að vera að reyna að taka að sér stærra hlutverk sem leiðtogi Rockets en það er ekki að skila sér. Það gefur augaleið að það er Harden sem á að taka að sér að framleiða stig ef sóknarleikur liðsins er ekki að ganga nógu vel, en hann stendur ekki undir þeirri ábyrgð.

Það er náttúrulega fáránlegt að horfa upp á einn besta skorara heimsins, manninn sem varð annar í kjörinu á leikmanni ársins, taka hverja sóknina á fætur annari þar sem hann kemur ekki við boltann og lætur paper-cases eins og Josh Smith sjá um að dæla skotum út í loftið eins og vitleysingar.

Við vitum að það var rosalega krúttlegt þegar Smith tryggði liðinu einn sigurinn á móti Clippers og hvernig hann kveikti í liðinu með skotsýningu sinni í upphafi fjórða leiksins. Fólk má bara ekki gleyma því að þetta er Josh fokkíng Smith og það er ótækt að svona stór hluti umfjöllunar okkar um þetta einvígi skuli vera helgaður honum. Piltur kvaddi okkur með einum dásamlegum Josh Smith-leik, þar sem hann skoraði 11 stig, hirti 4 fráköst og hitti úr þremur af fjórtán skotum sínum, þar af tveimur af sjö í þristum.

Sumarleyfum leikmanna Houston frestað um sinn

Tweet

Þetta gátuð þið, sveppirnir ykkar!

Houston var ekki tilbúið að fara í sumarfrí í kvöld, einhverra hluta vegna. Kannski hefur verið uppselt í flugið á Benidorm, hver veit. Það sem við vitum hinsvegar, er að Houston náði að klóra út einn leik í viðbót við Golden State með 128-115 sigri í fjórða leik liðanna í úrslitaeinvígi Vesturdeildarinnar. Staðan er sumsé 3-1 fyrir Golden State og næsti leikur er í Oakland á miðvikudagskvöldið klukkan eitt.

Við erum kannski harðbrjósta hérna á ritstjórninni, en við erum engin fífl. Við erum alveg tilbúin að henda út hrósi þegar það á við og Houston á hrós skilið fyrir þennan leik, þó það hefði að sjálfssögðu átt að drullast til að spila með sömu örvæntingu í leik þrjú í fyrrakvöld í stað þess að bíða með það þangað til í kvöld.

En svona er þetta Houston-lið bara. Það er nú 4-0 í úrslitakeppninni í leikjum þar sem það á á hættu að falla úr keppni, sem er ágætt út af fyrir sig.

Og áfram með hrósið á Houston. Venjulega verðum við bara pirruð þegar lið sem lenda undir 3-0 aulast til að vinna leik fjögur og kjósa því að fá svokallað heiðursmanna-sóp (4-1) í stað hefðbundins sóps (4-0). Aðeins eitt atriði getur forðað okkur frá þessum pirringi og það er ef umræddur leikur er skemmtilegur.

Og þó Houston hafi líklega bara verið að seinka hengingunni sinni í kvöld, má það eiga að það gerði það a.m.k. skemmtilega. Sjáið þið bara hvað við erum jákvæð í nótt! Svona verðum við jákvæð þegar við sjáum skemmtilegan körfubolta og þetta var dúndrandi skemmtilegur körfubolti. Miklar sveiflur, nokkrir olnbogar og drama. Svona á það að vera.

Ætli sé ekki best að afgreiða þetta olnboga mál strax. Dwight Howard átti alltaf, undir öllum kringumstæðum að fjúka út af í nótt fyrir olnbogann/handlegginn sem hann barði í andlitið á Andrew Bogut. Hvernig Joey Crawford af öllum mönnum henti honum ekki útaf er með því furðulegra sem við höfum orðið vitni að í NBA deildinni nokkru sinni.

Það er hinsvegar ekkert ólíklegt að NBA deildin helli sér yfir atvikið aftur og athugi hvort þessi óíþróttamannslega villa hans Howard sem Crawford dæmdi 1. stigs villu, hafi í raun og veru verið 2. stigs villa. Ef svo er, fer Howard yfir ákveðinn þröskuld af "skamm-skamm" stigum og þarf þá að taka út bann í næsta leik.

Það yrði auðvitað ákveðið áfall fyrir Houston, sérstaklega í ljósi þess að Donatas Motiejūnas er meiddur og því yrði fátt um fína drætti í framlínu Houston.

Liðið er mjög vant að spila án hans og getur það alveg, en það þarf á öllum sínum varnartrompum að halda í leiknum í Oakland á miðvikudagskvöldið.

Það er meistarabragur á Golden State Warriors

Tweet

Það er ekkert mál fyrir Stephen Curry að mæta Houston í úrslitum Vesturdeildar. Ekki þegar hann var búinn að nota fjóra leiki við New Orleans til að stilla miðið og ná úr sér væntingahrollinum og eyða svo sex leikjum á móti Memphis í að skjóta sig í stuð með heimsklassa vörn á sér.

Heldurðu þá að Curry verði eitthvað smeykur við að mæta 37 ára gömlum gaur sem er nýbúinn að keyra sig út við að reyna að hanga í Chris Paul í sjö leikja seríu? Einmitt.

Margir trúa því ekki enn, en leikmenn Houston hafa verið gripnir glóðvolgir við það að spila vörn oftar en einu sinni í vetur. Og þó akkerið í vörn liðsins hefði ekki verið með nema hálft mótið vegna meiðsla, hefur Houston samt náð að spila fínustu vörn lengst af í vetur. Enginn skilur af hverju, en tölurnar ljúga ekki. Houston gat spilað vörn í vetur.

Þess vegna er enn erfiðara að kyngja svona aumingjalegri frammistöðu eins og Houston sýndi í varnarleiknum á heimavelli sínum í nótt þegar það lét Golden State keyra yfir andlitið á sér, stoppa, bakka yfir andlitið aftur, stoppa og gefa svo allt í botn og keyra spólandi á öllum hjólum yfir andlitið á sér einu sinni enn.

Nánar tiltekið var Houston niðurlægt 115-80 á sínum eigin heimavelli. Í sveitinni er þetta kallað heimaslátrun,.

Eins og þið sjáið, eigum við óskaplega erfitt með að hætta að tala um Houston, þó við höfum helgað liðinu heilan skammarpistil í færslunni fyrir neðan þessa. Hvað getum við sagt? Þetta Houston-lið heldur bara áfram að gefa og gefa - fóðra innstu fylgsni neikvæðni okkar og leiðinda.

Og það heldur líka áfram að tapa fáránlega. Þetta var þriðji leikurinn sem Houston tapar með 25 stiga mun eða meira í úrslitakepppninni. Öll hin liðin í úrslitakeppninni eru samanlagt búin að tapa þremur með 25 stigum eða meira.

Golden State er búið að vinna alla leikina sína við Houston í vetur og þessi ógeðslegi í nótt var sá sjöundi í röðinni. Þeir segja að það sé rosalega mikið atriði hvernig lið raðast upp í úrslitakeppninni - hvernig þau passa á móti hvort öðru hvað varðar leikstíl og mannskap. Ef tekið er mið af því, hentar það Houston álíka vel að mæta Golden State og það hentar íslenskum stjórnmálamönnum að vera heiðarlegir.

Ástæðan fyrir því að við erum með þessi læti út í Houston er ekki aðeins sú að við séum neikvæð að eðlisfari, heldur væri greiningin á úrslitaeinvígi Vesturdeildarinnar einfaldlega ekki marktæk ef ekki væri farið ofan í saumana á arfaslakri frammistöðu Rockets í þriðja leiknum.

Nú þegar við erum loksins búin að koma því frá, er hægt að fara að skoða Golden State. Og fjandinn sjálfur, þar er eitthvað að frétta.

Hvort sem fólk trúir því eða ekki, var Golden State ekki að spila neitt sérstaklega vel í fyrstu tveimur leikjunum þrátt fyrir kolbilaða stemningu í Oracle Arena.

Houston var reyndar að spila miklu betur þar en í nótt en kannski hafa Warriors-strákarnir bara viljað þetta of mikið, verið aðeins of spenntir þegar þeir voru að læra aftur inn á Houston í leikjum eitt og tvö.

Steve Kerr þjálfari sagðist hafa fundið það á leikmönnum sínum áður en þeir fóru inn á völlinn í gærkvöldi að þeir myndu spila vel. Það er auðvitað haugalygi, en hún lítur ljómandi vel út eftir leik þegar andstæðingurinn liggur í gólfinu, barinn, brotinn og bugaður.

Enn er Houston vandi á höndum

Tweet

Möguleikinn var vissulega fyrir hendi, en við áttum samt ekki von á því að Golden State ætti eftir að ná 3-0 forystu í rimmunni við Houston. Þá meinum við, ekki með þessum hætti. Ekki með því að taka fyrstu tvo heima en mæta svo til Texas og berja Rockets í andlitið með gömlum Estwing hamri.

Í nótt sem leið skrifuðum við blóðlaust lið Atlanta út af sakramentino og nú er kominn tími til að níðast á Houston Rockets. Munurinn á Atlanta og Houston er helst sá að Houston er ágætis körfuboltalið. Atlanta er búið að sýna okkur að það er ekki bara lélegt, heldur líka karakterslaust. Það er eitt að vera hæfileikalaus - verra að vera huglaus - og það er Atlanta svo sannarlega. 

Okkur er alveg sama þó einhver segi að Atlanta geti ekki verið hug- og hæfileikalaust úr því það komst alla leið í úrslit Austurdeildar. Við erum búin að segja ykkur það í allan vetur að Austurdeildin sé átakanlegt drasl og undanfarnar vikur hefur því miður komið í ljós að liðin þar eru flest ennþá meira drasl í úrslitakeppninnin en þau voru í deildarkeppninni. Og það er ekkert smámál.

En höldum okkur við Houston, það vantar ekki umræðuefnið á þeim bænum. Einvígi Golden State og Houston er að þróast allt öðru vísi en við áttum von á. Það sem við eigum við með því, er að Houston kom okkur dálítið á óvart í fyrstu tveimur leikjunum í Oakland með því að vera inni í þeim báðum og eiga bullandi séns. Eða svona... einhvern séns.

Og aftur kom Houston okkur á óvart í nótt - og við hötum okkur sjálf fyrir að leyfa Houston að koma okkur aftur á óvart með þessum hætti. Við lærum aldrei.

Réttu viðbrögðin hjá Houston í leik þrjú, þegar það var loksins komið á heimavöllinn þar sem allir voru í stuði og stemmara, hefðu að sjálfssögðu átt að vera að koma öskrandi og klórandi til leiks með því að kasta sér á alla bolta og spila bestu vörn sem það hefði spilað í allan vetur.

U, nei!

Í staðinn fengum við Houston-útgáfuna sem við sáum í leikjum þrjú og fjögur gegn Clippers í annari umferðinni um daginn: ískalt í sókninni og gjörsamlega áhuga- og karakterslaust í vörninni. 

Kommon Houston! 

Ertu virkilega ekki betra en þetta? 

Nei, sennilega ekki... 

(Blótsyrði) drasl. 

Houston er ekki sama ruslið og Atlanta og fær kúdós fyrir baráttuna í leikjum eitt og tvö, en það er gjörsamlega búið að þurrka það allt út með skitunni á heimavelli í kvöld. Þetta er gjörsamlega óásættanleg frammistaða hjá liði í undanúrslitum NBA deildarinnar

Það er skondið að fylgjast með umfjöllunar-mælunum í NBA í kring um Houston þessa dagana. Ef við gefum okkur sem sagt að sé til apparat sem mælir hvernig umfjöllun um tiltekið körfuboltalið hefur verið á ákveðnu tímabili. Ætli niðurstaðan yrði ekki eitthvað á þessa leið (smelltu til að stækka):

Houston var voða duglegt að klára Dallas nokkuð auðveldlega 4-1 í fyrstu umferðinni og fékk þá prik fyrir að drullast a.m.k. til að vinna eina seríu öfugt við árið áður. Svo hallaði fljótlega undan fæti þegar liðið skeit á sig í fyrsta leik gegn Clippers og hatrið náði hámarki þegar það lenti undir 3-1 og fékk okkur til að skrifa þetta. Það er að koma enn betur í ljós núna að líklega var það var meira Clippers að þakka en Houston að Rockets skuli hafa komið til baka og klárað þá seríu. 

Aftur verðum við að gefa Houston kúdós á að ná að hanga í Golden State í fyrstu tveimur leikjunum og með örlítilli heppni hefði það alveg getað stolið öðrum þeirra. Golden State gerði hinsvegar það sem góð lið gera, það kláraði heimaleikina sína þó það væri í sjálfu sér ekki að spila neitt rosalega vel.

Og þá erum við komin að þessu rugli í Houston í nótt. Eins og feiti maðurinn sem lýsti leiknum á Stöð 2 Sport sagði réttilega, er ekkert óeðlilegt við það þó skotin vilji ekki detta hjá hvaða liðum sem er. Það kemur fyrir reglulega og þegar það gerist, er fjandi lítið við því að gera. 

Það sem er hinsvegar hægt að stjórna, er hvernig sóknarleikurinn er framkvæmdur (til dæmis hindranasetning) og í frekara mæli hvernig varnarleikurinn er leystur - hvort farið er eftir fyrir fram ákveðnum leiðum og hvort hann er leikinn af heilum hug. Og þarna fellur Houston illa á prófinu. Aftur.

Við erum búin að skrifa allt sem þarf að skrifa um þetta Houston lið og í sjálfu sér þarf ekki að bæta miklu við það. Margir freistast til að fara með hamarinn á loft þegar illa gengur hjá liðum í úrslitakeppninni, þegar þau eru að falla úr keppni og sýna okkur af hverju þau eru ekki nógu sterk. 

Þetta eru Atlanta og Houston að gera núna og það skiptir engu máli hvort þeim verður báðum sópað út eða hvort þau tefja þetta með því að fara í sjö leiki.

Við eigum að vera reyndari í bransanum en það að fara að hrauna svona yfir lið í undanúrslitum, en við erum bara alveg 100% viss um að þið eruð öll sammála okkur þegar við segjum að andstæðingar Golden State og Cleveland hafi gert miklu meira en sýna okkur veikleika sína.

Þau eru búin að sýna okkur hvað þau eru gjörsamlega laus við karakter og engan vegin verðug þess að ná jafn langt og raun ber vitni.

Atlanta reyndar komst bara í undanúrslitin af því að það verður eitthvað lið að komast þangað, en þó Houston eigi ef til vill meira hrós skilið fyrir að komast í gegn um miklu sterkara vestrið, er það ekki að gera sig að mikið minna fífli en Houston. 

Hugsið ykkur bara, öll þessi skrif um vanhæfni og veikleika Houston Rockets (og Atlanta) en enn ekki stakt orð um Golden State! Jæja, það er með ráðum gert, því við ætlum ekki að gera Warriors þann óleik að skrifa um það í sömu andrá og Rockets. Við verðum að þvo okkur um hendurnar áður en við snúum okkur að Warriors.

Golden State er í góðum málum (+ myndir)

Tweet

Fimm stig. Það er allur munurinn á Golden State og Houston eftir tvo fyrstu leikina í Oakland, en það er Golden State sem er komið í 2-0 og afar þægilega stöðu í úrslitaeinvígi Vesturdeildarinnar eftir 99-98 sigur í leik tvö í nótt.

Í stóra samhenginu er þessi rimma að þróast eins og búast mátti við - Warriors nær að verja heimavöllinn og fer nú til Texas með tvo góða sigra í farteskinu. Þróun mála í þrengri skilningi er þó ekki alveg eins og við höfðum reiknað með.

Við bjuggumst sannarlega við að það yrðu nokkuð hressilegar sveiflur í þessu einvígi og það helst í formi stórskotaárása frá heimamönnum, en það sem er svo magnað við þetta er að Houston hefur náð að svara þeim í hvert einasta skipti. Það sem kemur mest á óvart er því seiglan í liði Rockets. Við reiknuðum einhvern veginn með að það væri tómt á þeim tönkum eftir Clippers-einvígið, en annað hefur komið á daginn.

En þó Houston hafi náð að elta Golden State uppi í hvert sinn sem Warriors hóta því að stinga af, hefur því ekki tekist að nýta færin sem það hefur fengið til að komast yfir á réttum tíma og stela leik í Kaliforníu.

Það var vitað mál að Houston ætti ekki eftir að vinna mjög marga leiki í Oracle-höllinni í þessu einvígi í ljósi þess að liðið er bara búið að tapa þrisvar sinnum þar í allan vetur.

Það segir sig sjálft að Houston verður að finna leið til að vinna útileik í þessu áður en það verður of seint. Fyrst bíða tveir heimaleikir niðri í Texas, þar sem heimamönnum ætti að líða betur en í hávaðanum í Oakland.

Tölfræðin er auðvitað ekki á bandi Houston eftir þessi töp og segir að séu 93% líkur á að Golden State klári rimmuna. Houston hefur 15 sinnum í sögunni lent undir 2-0 í seríu en aðeins tvisvar sinnum náð að koma til baka og vinna hana. Þetta gerðist árin 1994 og 1995 - árin sem Houston vann meistaratitlana sína.

Það sem er skemmtilegast við þetta einvígi í dag er einmitt hvað það er skemmtilegt. Eins og búast mátti við, höfum við fengið að sjá brjálaðan sóknarleik í þessu og stundum svo mikinn hraða að enginn ræður við neitt. Ekki misskilja, þessi lið kunna alveg að spila varnarleik, en þau eru sannkallað augnakonfekt í sókninni.

Og það sem kórónar alla þessa sóknargleði einvígi stórstjarnanna tveggja Stephen Curry og James Harden. Þeir eru báðir að spila frábærlega um þessar mundir og við fáum öll að njóta veislunnar.

Það er gaman að fá loksins að sjá Curry leika listir sínar stóra sviðinu og gera með því tilkall til þess að stækka prófílinn sinn utan hins nánasta NBA samfélags.

Við sem fylgjumst með NBA deildinni 24/7 vitum alveg hvað Curry getur, en nú fær bolurinn að kynnast honum líka nú þegar liðið hans er komið alla leið í undanúrslitin og leikir þess byrja fyrr en áður (þó þeir byrji auðvitað hundseint hér á landi eins og alltaf).

Ef vel er að gáð, getið þið séð hvernig sjálfstraustið vex og vex hægt og bítandi hjá Curry þessa dagana. Hann hefur alltaf verið nokkuð svægur á því, en þessi velgengni hans undanfarið í bland við frábæran stuðning frá þjálfarateyminu er að keyra egóið á honum í botn.

Menn eins og Curry sem borga reikningana sína með því að vinna sem skyttur, hafa aldrei nóg af egói. Þá erum við að meina jákvæðari hliðarnar á egóisma - óbilandid trú á eigin aðferðafræði og hæfni í faginu.

Þetta sama er í gangi hjá James Harden. Í nýlegu viðtali viðurkenndi hann að hefðu runnið á hann tvær grímur á tímabili eftir að hann fór til Houston, þar sem hann spurði sjálfan sig hvort hann væri raunverulega nógu góður til að vera aðal gaurinn í liði.

Ætli hann sé ekki búinn að slökkva í þeirri pælingu núna, því hann er að spila um það bil eins vel og hægt er þessa dagana.

Harden er með 33 stig, 10 fráköst, 9 stoðsendingar, 3,5 stolna bolta, 58% skotnýtingu og 93% vítanýtingu í leikjunum við Warriors. Einhver gæti sagt að þetta væru LeBron-legar tölur, en það er óþarfi að kalla þær það. Þetta eru bara Harden-legar tölur. Dílaðu við það.

Og ef við ætlum að fara að velta okkur upp úr frammistöðu einstaka leikmanna, verðum við að sjálfssögðu að minnast aðeins á Draymond Green. Þvílíkur gæðaleikmaður sem hann er sá drengur. Hann er að bjóða upp á 12/10/8 meðaltal og brjálaða vörn um allan völl og þegar hann er ekki að rífa kjaft við allt sem hreyfist er hann að peppa félaga sína og segja þeim til í vörninni.

Þessi drengur á eftir að fá vel borgað næst þegar hann semur (vonandi við Golden State) en við skulum öll vona að hann smitist ekki af meira-veikinni í kjölfar velgengni Warriors. Hann gæti ekki fundið lið sem hentar honum betur.

Þetta einvígi er alveg ógeðslega skemmtilegt og það er ómögulegt að segja hvaða stefnu það tekur þegar það færist niður til Texas.

Það þyrfti ekki að koma neinum á óvart þó Golden State tæki þetta einvígi nokkuð örugglega í fjórum eða fimm leikjum, en við erum eiginlega að vona að við fáum meira en það.

Annar punktur sem við verðum að henda hérna inn er svo þátttaka Josh Smith í þessari rimmu. Hvað er að frétta með þann mann?

Við vitum ósköp vel að hann var bænheyrður í sjötta leiknum gegn Clippers þegar hann fór allt í einu að hitta úr þriggja stiga skotum, en Kevin McHale þjálfari Houston verður að gæta þess að leyfa Smith ekki að skjóta liðið út úr keppninni - því hann er fær um það.

Smith skaut 6 af 16 í fyrsta leiknum við Warriors í fyrrakvöld en bætti um betur í nótt þegar hann tók sautján skot og hitti aðeins úr fimm þeirra. Þetta er annar leikurinn í röð þar sem Smith nartar í hælana á James Harden í skottilraunum, sem ætti ekki að gerast undir nokkrum kringumstæðum.