Ó, Kanada!

Tweet

Nokkur orð um vistaskipti DeMarcus Cousins

Tweet

Þetta kom dálítið aftan að okkur öllum. Anthony Davis var nýbúinn að leggja frá sér styttuna sem hann fékk fyrir að vera kjörinn leikmaður kvöldsins í Stjörnuleiknum og flest ykkar gengin til náða. Það var búið að vera eitthvað félagaskiptapískur í gangi yfir daginn, en menn færu nú ekki að skipta leikmönnum milli félaga á meðan þeir væru að spila Stjörnuleikinn, fjandakornið!

Jú, reyndar.

Sérstaklega ef menn eru Sacramento Kings. Og það þó allir sem réðu einhverju hjá Kings væru nýbúnir að sverja það að DeMarcus Cousins yrði ekki látinn fara frá Sacramento. Það liðu einhverjar fimmtán mínútur frá þessari hollustuyfirlýsingu Vlade Divac og félaga þangað til þeir pökkuðu nærbuxunum hans ofan í tösku og sendu hana í express til eiganda síns, sem í kaldhæðni örlaganna var einmitt staddur í New Orleans.

Þið sem hafið fylgst með atvinnuboltagreinum lengur en í eitt ár vitið ósköp vel að rekstur NBA liða er bissness en ekki fjölskylda. Einstaka klúbbar reyna að rembast við það að halda uppi einhvers konar fjölskylduímynd, en fæstum tekst það eins og nýleg dæmi með t.d. Miami Heat hafa sýnt.

Nei, viðskipti eru viðskipti eins og þeir segja og þó tímasetningin á þessum Cousins-viðskiptum hafi verið dálítið undarleg, kom hún svo sem ekkert á stórkostlega mikið á óvart. Cousins er búinn að vera í innsta kjarna slúðurfrétta í nokkur ár en ekki nokkrar vikur.

Flestir voru reyndar farnir að hallast að því að hann myndi framlengja við Kings af því þar átti hann möguleika á að fá svo miklu hærri samning hjá uppeldisfélagi sínu en í boði væri hjá einhverju hinna 29 liðanna í deildinni. Hann þarf svo sem ekki að svelta þó hann verði af þessum auka milljörðum sem hann hefði átt rétt á hjá Kings en við höfum svo sem engan áhuga á þeim hluta málsins.

Við höfum alltaf fyrst og fremst áhuga á körfuboltanum sjálfum og hvað þessi skipti þýða fyrir körfuboltalið New Orleans og Sacramento í framhaldinu. Við munum í fljótu bragði eftir einum NBA-penna sem fussaði ekki og sveiaði yfir því hvað Sacramento fékk lítið fyrir ofurstjörnuna sína og við verðum að taka undir þá hneykslan. DeMarcus Cousins er stórkostlega gallaður einstaklingur, en hæfileikar hans einir saman ættu að tryggja það að Kings fengju eitthvað smávegis í staðinn fyrir hann - jafnvel þó hann sé með lausa samninga í sumar.

En, nei. Það er varla hægt að segja það og það er ekkert við því að gera. Sacramento átti auðvitað að vera búið að selja manninn frá sér fyrir lifandi löngu, þegar það hafði einhver spil á hendi sér. Núna höfðu liðin sem voru að sparka í dekkin á Cousins með nánast öll spilin á sínum höndum. Þau þurftu ekkert að taka Cousins frekar en þau vildu. Þau gátu leyft sér að vega og meta stöðuna í rólegheitunum meðan forráðamenn Kings svitnuðu.

Vlade Divac og félagar vissu að klukkan var farin að tikka. Þeir urðu að gera eitthvað núna ef þeir ætluðu að fá eitthvað fyrir miðherjann sinn. Og ef við skoðum þessi viðskipti út frá því sjónarhorni, er það sem Sacramento fékk til baka kannski ekki svo slæmt - þó það sé auðvitað fjarri því að vera gott.

Það sem er áhugaverðast í þessu frá okkar bæjardyrum séð er tímasetningin á ákvörðun Kings. Fólk veltir því fyrir sér hvort eitthvað í fari Cousins undanfarna daga og vikur hafi jafnvel verið þúfan sem velti hlassinu endanlega. Allar þessar tæknivillur til dæmis - sem farnar eru að kosta leikbönn.

Það er ekki gott að segja hvað veldur og það skiptir náttúrulega ekki nokkru einasta máli núna, því félagaskiptin eru að fara í gegn, ef við gefum okkur að allir nái að ljúga sig í gegn um læknisskoðun (við eigum reyndar eftir að sjá Tyreke Evans sleppa í gegn um læknisskoðun, en það vill svo heppilega til að hann hóf auðvitað ferilinn sinn hjá Sacramento Kings á sínum tíma og því geta þeir bara ljósritað gamla skýrslu um hann og breytt dagsetningunni. Ekkert vesen!).


Fyrir utan nýliða, valrétti og aukaleikara er það DeMarcus Cousins sem er þungamiðjan í þessum viðskiptum og þó við vitum öll að hann er æpandi geðveikur, er framkvæmdastjóri New Orleans einfaldlega að bjarga starfinu sínu með þessum gjörningi.

Cousins er gallagripur, en hann er stórstjarna sem á að geta myndað eitt óárennilegasta sóknartvíeyki NBA deildarinnar með Anthony Davis og þó vissulega sé nokkur áhætta fólgin í því að fá til sín tímasprengju eins og Cousins, er það algjörlega áhættunnar virði af því félagið þurfti alls ekki að borga mikið fyrir hann.

Cousins er reyndar með lausa samninga í sumar og ef hann og umboðsmaður hans standa við hótanir sínar um að skrifa ekki undir neina samninga sem hugnast þeim ekki, yrði það auðvitað nokkuð blóðugt ef þessi viðskipti tryggðu Pelicans ekki annað en nokkurra mánaða leigu á miðherjanum. En, enn og aftur, þetta var ekki svo hrikalega dýrt dæmi og trúið okkur - þessi viðskipti voru eini fræðilegi möguleikinn sem New Orleans átti á því að næla sér í stjörnu á félagaskiptamarkaðnum. Auðvitað stökkva þeir á þetta!

En öllum er okkur sama um hvað stendur í samningnum hans Cousins. Við viljum vita hvort hann getur gagnast New Orleans eitthvað; hvort hann og Davis geta orðið þetta skaðræði á vellinum sem þeir eru sannarlega á pappírunum. Og þið eruð komin inn á NBA Ísland til að leita svara við þessum spurningum, af því þið megið ekki vera að því að bíða í margar vikur eftir því að fá að vita það.

Þið vitið líka að ritstjórn NBA Ísland er alltaf tilbúin að gera sig að fífli með illa ígrunduðum yfirlýsingum í allar áttir um allt og alla. Það er ein slík á leiðinni hérna um leið og þú lest þetta og við þurftum ekki að kreista hana upp úr okkur. Þið sem hafið fylgst eitthvað með hér á síðunni vitið hvað okkur finnst um hann Boogie Cousins og því vitið þið hvað okkur finnst um þessi félagaskipti.

Það var um að gera fyrir New Orleans að kýla á þetta. Ekki spurning. Sacramento hefði eflaust átt að fá eitthvað meira fyrir sinn snúð - Vlade Divac missti meira að segja út úr sér að honum hefði verið boðið meira en hann hefði klúðrað því - en Sacramento er bara Sacramento og Sacramento klúðrar alltaf hlutunum.

Það sem stuðningsmenn Kings geta þó sætt sig við er að félaginu er ekki lengur haldið í gíslingu af ofvöxnu, geðveiku og agalausu barni sem á allt of mikið af peningum og hefur aldrei fengið nei. Það eru sama og engir hæfileikar eftir í Sacramento, en þó að við vitum að forráðamenn félagsins eigi bara eftir að halda áfram að klúðra öllu, skuluð þið ekki láta ykkur bregða þó liðið sjái eitthvað aðeins til sólar á næstunni nú þegar búið er að skera krabbameinið í burtu.

Sjáið bara hvernig sjónvarpsmaður Sacramento Kings óð fram á ritvöllinn um leið og ljóst var að Cousins væri á útleið. Við vissum alveg að ástandið væri svona slæmt í Sacramento, en hversu oft sjáum við svona ummæli látin falla í NBA deildinni? Ekki oft.

Vissulega er það spennandi tilhugsun að láta sig dreyma um hvernig tveir af hæfileikaríkustu ungu stóru mönnunum í NBA í dag koma til með að vinna saman í sóknarleiknum (við skulum halda okkur á jörðinni - varnarleikurinn kemur seinna ef hann kemur yfir höfuð) og þið getið hengt ykkur upp á það að við eigum eftir að stilla inn á leiki New Orleans í forvitni okkar á næstunni.

Við skulum þó ekki fara fram úr okkur, því ef við eigum að greina þessi félagaskipti, verðum við að byrja á byrjuninni. Okkur þykir það leitt ef þessar æfingar okkar draga ykkur niður og koma ykkur á bömmer, en þið vilduð fá okkar skoðun á þessu.

DeMarcus Cousins er búinn að spila með Sacramento Kings í sjö ár og á þeim tíma hefur hann ekki náð nokkrum einasta árangri. Hljómar kannski hart, en þetta er staðreynd. Nema þú kallir það árangur að ná einu sinni að vinna 30 leiki á sjö árum árangur. Við héldum ekki.

Ástæðurnar fyrir erfiðleikum Kings hafa verið margþættar, en hluti þeirra lá hjá DeMarcus Cousins. Eins hæfileikaríkur og hann er - og hann stenst fyllilega tölfræðisamanburð við nánast hvaða miðherja sem er í sögu NBA - þá er hann latur, geðveikur, eigingjarn og fullkomlega agalaus, en þessir skapgerðarbrestir eru einmitt akkúrat andstæða þess karakters sem stórstjarna/leiðtogi NBA liðs þarf að búa yfir.

Ef við snúum þessu við til gamans, erum við komin með leikmann sem er duglegur, andlega sterkur, óeigingjarn, agaður og fórnfús. Og ef þetta eru ekki helstu kostirnir í skapgerð Tim Duncan, þá vitum við ekki hvað. Þarna sjáið þið, þetta er ekki flóknara.

Þegar þetta er haft í huga, er ljóst að DeMarcus Cousins á sér hreint ekki bjarta framtíð sem sigurvegari í NBA deildinni og ef við eigum að vera alveg hreinskilin, á hann bara einn möguleika á að komast í snertingu við einhvers konar velgengni.

Og það er ef hann endar hjá félagi með sterkan kúltúr, grjótharða skrifstofu, reyndan þjálfara sem hlustar ekki á neitt múður og liðsfélaga sem eru blanda af stjörnum og reynsluboltum.

Kannski voruð þið búin að geta ykkur til um það, en New Orleans Pelicans er hreint ekki svona félag og raunar ekki mikið nær því en Sacramento að vera svona fyrirmyndarklúbbur. Þið vitið sjálfssagt hvaða klúbbur það er sem við erum að lýsa - San Antonio er augljóslega félag sem uppfyllir megnið af þessum óraunhæfu kröfum - en málið er bara að það dugar ekkert minna þegar ólíkindatól eins og Cousins er annars vegar.

San Antonio er líklega eina félagið í NBA deildinni í dag sem tikkar í öll þessi box, en þó eru eitt og eitt félag í deildinni sem virðast hafa einhverja hugmynd um hvað það er að gera. Við höfum það sterklega á tilfinningunni að megnið af liðunum í deildinni hafi almennt séð ekki hugmynd um hvað þau eru að gera og gætu ekki svarað því hver langtímaáform þeirra væru þó þú stingir byssuhlaupi í andlitið á framkvæmdastjóranum.

En hvað um það. New Orleans er ekki félag með sterkan kúltúr. Það er félag með skárri kúltúr en Sacramento, en það segir fjandi lítið. Og af því að New Orleans er ekki með nógu sterkan kúltúr, skrifstofu og leiðtoga/stjörnur í leikmannahópnum, er þessi Cousins-tilraun dauðadæmd frá upphafi.

DeMarcus Cousins sýnir kannski á sér sparihliðarnar í nokkra daga, en svo fer hann strax aftur í sama horfið. Fer að halda félaginu í gísling með geðveiki sinni og agaleysi og strádrepur allan anda í búningsherberginu.

Hann verður fljótur að komast upp á kant við nýja þjálfarann - sennilega segir hann honum að fara til helvítis áður en langt um líður þegar þjálfarinn skammar hann fyrir að hafa fengið á sig sniðskot í þremur hraðaupphlaupum í röð af því Cousins var að öskra á dómarana og fá dæmdar á sig tæknivillur. Það er svona Cousins special, ef svo má segja.

Auðvitað vonum við að New Orleans breytist í Lísu í Undralandi og allt verði æðislegt, þeir Cousins og Davis nái óaðfinnanlega saman í vörn og sókn, liðið fari í úrslitakeppni og allir giftist prinsessunni, erfi kónginn og verði ríkir, gamlir og feitir, en þið vitið að þetta virkar ekki svona. Amk ekki þegar bandormar eins og DeMarcus Cousins eru annars vegar.

Við vonum fyrst og fremst að verði gaman að horfa á New Orleans spila um hríð og að við fáum að njóta þess að fylgjast með tveimur af hæfileikaríkustu körfuboltamönnum heims í kring um sjö fetin fara á kostum kvöld eftir kvöld.

Eða svona... þangað til Cousins springur í loft upp og gerir New Orleans að sama niðurdrepandi geðveikrahælinu og Sacramento hefur verið undanfarin ár.

Dolan og vinir hans

Tweet

Sápuóperan Engar Vonir í New York

Tweet

Brook Lopez á svarta listann

Tweet

Körfuboltamenn hafa margt þarfara við tíma sinn að gera en að reyna að koma sér í svörtu bækurnar hjá ritstjórn NBA Ísland. Ef svo undarlega vildi til að þá langaði allt í einu að gera það - ef að við gæfum okkur að miðherji hjá ónefndu körfuboltaliði myndi bara vakna einn daginn, harðákveðinn í að komast í ónáð hjá NBA Ísland, þyrfti hann aðeins að gera einn lítinn hlut.

Hætta að frákasta.

Þið vitið að margt fer í taugarnar á ritstjórn NBA Ísland, það er eins og það sé eitthvað nýtt á hverjum degi sem vekur hjá okkur gremju, enda er þessi ritstjórn komin til ára sinna. En líklega fer þó ekkert eins mikið í taugarnar á okkur og stórir menn sem frákasta ekki.

Við gerum öll mismiklar kröfur til körfuboltamanna um framlag í frákastadeildinni og oft er það þannig að því fleiri sentimetra sem höfuðið á leikmanninum er frá gólfinu, því fleiri fráköst viljum við að hann taki. Og þar eð miðherjar eru oftast hávöxnustu leikmennirnir í körfuboltaliðum, gerum við gjarnan mestu kröfurnar á þá um framlag í fráköstunum, enda er það eitt aðalhlutverk þeirra á vellinum.

Það er út af þessu sem við erum núna að lesa okkur til í svartagaldri.

Við ætlum nefnilega að búa til litla brúðu, kukla á hana einhvers konar álög, skíra hana Brook Lopez, og fara svo að stinga sjóðandi heitum prjónum í hana og loks berja hana með gegnheilum Estwing-klaufhamri.

Lopez hefur alltaf farið í taugarnar á okkur af því hann frákastar eins og langamma, en hann er að setja heimsmet í frákastavanhæfni í ár (smelltu svona þúsund sinnum á efri myndina í færslunni til að sjá betur tölurnar). 

Við fengum algjört áfall þegar við skoðuðum tölfræðina hans í nótt og komumst að raun um að hann er að hirða FIMM KOMMA TVÖ fráköst í leik sem byrjunarliðsmiðherji í NBA deildinni - miðherji sem á að heita góður miðherji í NBA deildinni.

Við vitum alveg að Lopez er ekki að spila neinar 40 mínútur í leik - hann spilar ekki nema um 30 mínútur í leik - en okkur er fjandans sama. 

Þessar tölur ofbjóða okkur endanlega, því það er líka ekki eins og Lopez sé að spila við hliðina á Dennis Rodman og Wilt Chamberlain í þessu rusli sem þetta Nets-lið hans er. Þeir hitta náttúrulega ekki lifandi skít í þessu liði, þannig að nóg er líka af tækifærunum til að hirða sóknarfráköst. En, nei. Ekki Brook Lopez.

Af þessu tilefni höfum við sumsé ákveðið að tilnefna Brook Lopez versta frákastara allra tíma. Hér er ekki á ferðinni vísindaleg rannsókn eða niðurstaða. Við tókum íslensku leiðina á þetta. Við tókum ákvörðun, brugðumst hin verstu við, létum tilfinningarnar og reiðina hlaupa með okkur í gönur, ákváðum að fullyrða eitthvað og stöndum nú eftirleiðis og öskrum þessar niðurstöður á hvaða torgum sem kunna að verða á vegi okkar.

Þú ert algjör andskotans vesalingur, Brook Lopez! 

Reyndu að taka þér tak, drengur!!!

Popovich ræðir forsetakosningarnar

Tweet

Hugsandi fólk er enn í losti yfir því að bandaríska þjóðin hafi kosið sjálfsmiðaðan níðing og trúð til að taka við embætti forseta þar í landi. Þetta kemur körfubolta ekkert við, en körfuboltamenn og miðlar hafa séð ástæðu til að tjá sig um málið eftir niðurstöðu kosninganna í vikunni.

Þannig tóku Ernie Johnson og félagar í Inside the NBA á málinu. Shaq og Barkley voru dálítið hneykslaðir á niðurstöðunni en ætla að gefa forsetanum nýkjörna tækifæri til að sanna sig. Ernie Johnson bað Jesú Krist bókstaflega að hjálpa sér í beinni útsendingu TNT - hjálpa sér að vinna úr þessari niðurstöðu mála.

Það sem allir biðu hinsvegar eftir, var að heyra viðbrögð Gregg Popovich þjálfara San Antonio. Þeir vissu að þar gæti komið biti sem færi rakleitt í mest lesið. Og Pop olli ekki vonbrigðum frekar en venjulega. Hann lýsti yfir áhyggjum sínum og fordæmdi óábyrgar og níðskotnar yfirlýsingar forsetans í kosningabaráttunni, sem hann sagði að hefðu kostað hvaða barn sem er áralangt útgöngubann. Hann líkir Bandaríkjunum við Rómarveldi.

Fyrir þremur árum settum við fram tvíþætta spá. Fyrri hluti hennar spáði því að Trump yrði kjörinn forseti Bandaríkjanna. Fólk hló að okkur. Síðari hlutinn sagði að Trump yrði valdur að þriðju heimsstyrjöldinni í forsetaembættinu. Við vonum að fólk eigi líka eftir að hlæja að því.

Þegar Donald Trump er dauður.

Cleveland fær enga samkeppni í Austurdeildinni

Tweet

Þetta er eiginlega verra en við reiknuðum með. Við vorum að vona að Toronto gæti eitthvað staðið í Cleveland í úrslitaeinvígi Austurdeildarinnar, þó nákvæmlega ekkert benti til þess. Cleveland er búið að taka 2-0 forystu í rimmunni og þó mótspyrnan hafi verið aðeins meiri hjá Toronto í leik tvö, þurftu Cleveland menn ekki að fara í sturtu eftir leikinn.

Þeir eru vissulega meiddir, Kanadamennirnir sem eru engir Kanadamenn, en þeir voru líka að væla um þreytu eftir annan leikinn. Kommon. Toronto er búið að spila helmingi fleiri mínútur en Cleveland í úrslitakeppninni, en svona ungt lið eins og Toronto hefur engar afsakanir fyrir því að geta ekki drullast til að spila á 48 tíma fresti.

Það er alltaf annar Toronto-bakvörðurinn eða báðir í einhverri krísu. Nú er það Kyle Lowry sem er í krísu af því hann er búinn að skjóta 4 af 14 í báðum leikjum og er búinn að hitta einu af sextánhundruðogáttatíuþúsund 3ja stiga skotum sínum.

Lowry er samt frákastahæsti leikmaður Toronto liðsins í seríunni við Cleveland.

Með fimm fráköst að meðaltali í leik...

Dæs...

Toronto spilaði þokkalega vörn á köflum í  seríunni við Miami, en þeir eru búnir að stengleyma hvernig þeir fóru að þvi. Það þarf víst að dekka aðeins fleiri menn hjá Cleveland. Það eru fleiri en einn maður þar sem geta skorað.

Andstæðingar Cleveland hafa ekki verið andskoti merkilegir í úrslitakeppninni fram að þessu, en á einhverjum tímapunkti verðum við að gefa þeim smá kúdós fyrir að skjóta svona fyrir utan. Cavs er með þrjá leikmenn sem eru að skjóta 50% eða betur í þristum og sex leikmenn sem eru 45% eða betur. Þetta er frekar mikið rugl sko.

Þið eruð búin að heyra og lesa það út úr LeBron James í allan vetur að hann hefur mjög ákveðnar hugmyndur um það hver sé besti körfuboltamaður heims.

"Verðmæti, serðmæti!" segir hann upphátt við sjálfan sig þegar kemur fimm mínútna löng syrpa í sjónvarpinu sem sýnir Stephen Curry raða niður þriggja stiga körfum og taka við Podoloffnum úr höndum Stjórans. Annað árið í röð.

"Sjá þennan titt..."

Cleveland er ekki með fullkomið lið, en það er mesta furða hvað það hefur komið sér á góða siglingu í úrslitakeppninni. Það var búið að vera drama í allan vetur, alveg eins og síðasta vetur, og það var meira að segja búið að vera hikst á liðinu í nokkrum leikjum í úrslitakeppnini. Samt virðist þetta ætla að smella sæmilega saman fyrir rest.

Nú eru líka allir heilir. Það er allt annað að spila við Golden State með stjörnuleikmenn á hvora hönd í stað þess að þurfa að gera allt sjálfur. Nei, sko, ALLT sjálfur. Enga svoleiðis steypu aftur.

Og nú er líka boðið upp á reglulega hvíld. Svo mikla að það liggur við að liðið detti úr takti. Enginn alvarlega meiddur núna. Nú verður tekinn almennilegur slagur og nú sjáum við hvort er hægt að vinna titil í Cleveland eða ekki.

LeBron James er náttúrulega að hugsa um:

Og ef það á að lúkka rétt, þarf að fara að koma titill áður en glugginn lokast.
Áður en það verður of seint.

Það veltur alveg á Cleveland hvað Toronto serían verður löng. Það getur vel verið að þeir leyfi þessu að fara í fimm leiki, bara svona til gamans. Það kæmi okkur þó alls ekki á óvart þó Cleveland myndi sópa þessu.

Vonandi fyrir stuðningsmennina nær Toronto að bjarga andlitinu með því að vinna einn eða tvo leiki heima svo þetta verði ekki alveg tilgangslaus ferð í úrslit austursins hjá þeim greyjunum.

Kaldur og nöturlegur veruleikinn blasir samt við Kanadaliðinu. Toronto er laumufarþegi í undanúrslitum og er tveimur klössum veikara lið en hin þrjú sem eru eftir.

Þetta þýðir að LeBron James er að krúsa inn í enn eitt lokaúrslitaeinvígið án þess að hafa nokkurn skapaðan hlut fyrir því og þetta hefur aldrei verið eins létt fyrir hann eins og í ár.

Cleveland er tíu núll og  er að setja alls konar met. Við nennum ekki að telja þau upp, af því Cleveland mönnum gæti ekki fræðilega verið meira sama um þau. Þeir vilja bara klára upphitunina svo þeir geti byrjað á bardaganum.

Eitt þarf að koma hér fram, mjög mikilvægt atriði. Fólk þarf að taka höfuðið út úr ristlinum á sér og átta sig á því að LeBron James er ennþá alveg hrikalega góður í körfubolta.

Við verðum alltaf vör við það reglulega að einhverjir ellilífeyrisþegar og aldamótabörnin eru að hrauna yfir hann. LeBron er bara old news og drasl af því Stephen Curry er búinn að vera leikmaður ársins tvö ár í röð. Kommon.

LeBron er að spila á krúskontról núna af því hann þarf ekki að eyða meiri orku í þetta, en hann er samt að spila stórkostlega.

Hann henti í þrennu í nótt til gamans og minnti okkur á það hvað hann er viðbjóðslega góður í körfubolta. Það eru allir búnir að taka honum sem sjálfsögðum hlut þrjú ár og eru því búnir að gleyma því að leikmenn eins og hann koma fram á fimmtíu ára fresti.

Við erum að segja ykkur það: LeBron James er HARÐ ákveðinn í að hjóla í hvaða stórstjörnu sem það verður sem hann mætir í úrslitum og sýna henni eða þeim hver er besti körfuboltamaður í heimi.

Minnir á þetta skemmtilega komment í úrslitunum í fyrra (1:03).



LeBron James verður á missjóni sem aldrei fyrr í lokaúrslitunum í næsta mánuði og það verður geggjað að fá að fylgjast með því. Curry? KD? Russ? LeBron? Hver ætlar að hirða hásætið?

Stórveldið Warriors er enn fyndin tilhugsun

Tweet

Golden State gæti tapað fimm síðustu leikjunum sínum í deildarkeppninni, það skiptir engu máli, þetta væri samt búið að vera eitt allra besta tímabil sögunnar hjá meisturunum. Og þeir eru náttúrulega ekkert að fara að tapa öllum þessum leikjum, þeir eru að fara að vinna yfir 70 leiki sem engu liði sem ekki hafði Michael Jordan innanborðs hefur tekist í sögu NBA deildarinnar.

Það sem er ótrúlegast við þennan frábæra árangur Golden State núna, er einmitt sú staðreynd að þetta er Golden State sem er að vinna alla þessa leiki. Ekki Celtics, ekki Lakers, ekki Bulls, ekki Spurs... heldur Golden effin´ State Warriors.

Þeir yngstu sem lesa þetta sjá sjálfssagt ekkert óeðlilegt við það að Warriors-liðið sé að vinna svona ógeðslega marga körfuboltaleiki, en við seum erum búin að fylgjast með þessu í nokkra áratugi hættum bara ekki að vera hissa á þessu.

Við hneggjum ennþá innra með okkur þegar við hugsum til þess að Golden State sé eitt besta lið sögunnar, af því við munum hvernig Golden State var búið að standa sig síðustu 30 árin eða svo. Og það var ekki glæsilegt.

Fólk talar oft um Los Angeles Clippers sem sorglegasta klúbbinn í NBA deildinni og það á alveg rétt á sér, en saga Golden State frá titlinum árið 1975 er alls ekki búin að vera síðri sorgarsaga en saga Clippers.

Golden State komst þannig aðeins sex sinnum í úrslitakeppnina frá árinu 1978 til 2012, þó við verðum reyndar að gefa því að það komst í aðra umferð úrslitakeppninnar í fjögur af þessum sex skiptum.

Annað, sem er miklu verra, er að á öllum þessum þrjátíu og fjórum árum, vann Golden State þrisvar sinnum fleiri en 45 leiki á tímabili. Þrisvar sinnum! Sem þýðir lauslega talið að liðið náði að vinna 55% leikja sinna á um það bil ellefu ára fresti. Hér fyrir neðan sérðu hvernig gekk hjá þeim á þessum skelfilegu árum. Þetta er svo eðlilegt eitthvað.

Og við þurfum svo sannarlega ekki að leita langt aftur til að rata inn í tímabil vanhæfni, vitleysisgangs og eymdar hjá Warriors. Ó, nei. Við þurfum ekki að leita lengra en aftur til upphafsára þessa vefsvæðis árið 2010. Þegar við spóluðum til baka, rifjaðist það upp fyrir okkur að við hötuðum ekkert að búa til myndasögur af Don Nelson þjálfara Warriors á fylleríi.

Fyrir það fyrsta var karlinn bara alltaf svo hrottalega sopalegur (og fékk sér öllara inni í klefa í miðju viðtali þegar lið hans sló Dallas út úr úrslitakeppninni á sögulegan hátt árið 2007) en svo sást það bara svo langar leiðir þarna á lokametrunum hjá karlinum að hann var löngu hættur að nenna að þjálfa og kominn niður til Máí í huganum (þar sem hann hefur mestmegnis verið í chillinu og sopanum síðan).

En það var ekki bara Nelson gamli sem var í ruglinu. Þetta lið virtist ekki með nokkru móti geta forðast það að ráða til sín vitleysinga eða jafnvel geðsjúklinga ár eftir ár og árangurinn eftir því. Þarna voru menn eins og Matt Barnes og Stephen Jackson sem eru nógu klikkaðir til að sprengja hvaða skala sem er.

Svo voru þarna albatrosar eins og Monta Ellis, sem á sínum tíma var alveg handviss um að það eina rétta í stöðunni hjá Golden State væri að láta þennan Stephen Curry-krakka fara og láta sig um að stýra leik liðsins og taka öll skotin. Svo eru náttúrulega fyrirbæri eins og Andris Biedrins, sem væri hægt að skrifa bækur um, bara svona af því að.

Svona eftir á að hyggja... hvernig ætlaðist klúbbur til að ná árangri með svona apparat í lykilstöðu? Nei, við áttum okkur ekki á því heldur - þó hann sé með brodda.

En þarna sjáið þið kannski af hverju við hristum alltaf höfuðið og glottum enn þann dag í dag þegar einhver er að tala um sögulega sterkt lið Golden State Warriors, sem er að hóta því að gera betur en ofurlið Michael Jordan um miðjan tíunda áratuginn - og hefur þegar gert það á ákveðnum sviðum.

Þetta er dálítið eins og ef Leicester færi bara allt í einu að rúlla upp ensku úrvalsdeildinni.

Það bara meikar ekki alveg sens.

Ristill: Hafa ÍR-ingar áhuga á að spila í efstu deild?

Tweet

Við gáfum okkur blessunarlega langan umhugsunarfrest áður en við hjóluðum í þennan stutta pistil. Ef við hefðum skrifað það sem við vorum að hugsa í gærkvöldi, hefði það líklega endað með ósköpum. Það þýðir samt ekki að við séum í góðu skapi. Ó, nei.

Og það er Íþróttafélagi Reykjavíkur að kenna.

Við höfum ekki lagt það í vana okkar að gagnrýna liðin í úrvalsdeildinni hér heima mikið, enda hefur það verið yfirlýst stefna okkar að vera jákvæð og uppbyggileg þegar kemur að heimabrugginu. Það er allt miklu auðveldara og vinalegra þannig og það er ekki okkar stíll að vera með mjög mikil leiðindi nema kannski út í New York Knicks og svona. Smá stríðni bara.

ÍR-ingar hafa nú orðið til að breyta þessu og það er ekki möguleiki að við getum haldið kjafti yfir því.

Liðum sem spila eins og ÍR hefur verið að gera undanfarið eru stundum líkt við aðalpersónurnar í sögunni sígildu um Undarlegt mál doktors Jekyll og herra Hyde eftir Robert Louis Stevenson. Það er kannski ekki svo galin líking þegar við skoðum úrslitin hjá liðinu í deildinni Domino´s það sem af er. Smellt´á´etta ´elvídi:

Tímabilið byrjar á heimatapi fyrir Tindastól, sem var með þjálfara á þeim tíma og því hægt að fyrirgefa Breiðhyltingum það. Þremur dögum síðar gerir það góða ferð á Selfoss og vinnur FSu eins og öll hin liðin í deildinni, en þá má segja að sirkusinn hafi komið í bæinn.

Við vorum vorum í Hellinum þann 22. október sl. þar sem Kanalausir Grindvíkingar hafa líklega lagt grunninn að stórslysinu sem var í vændum. Án þess að vera að bera í bætifláka fyrir ÍR-inga voru Grindvíkingar reyndar í óvenju miklu stuði í leiknum og virtust hitta úr öllu sem þeir grýttu á körfuna.

Þeir unnu leikinn 94-79 og hann var ekki eins "jafn" og tölurnar segja til um. Þetta var einn af þessum dögum hjá þeim gulu og við hugsuðum með okkur að þetta væri sömuleiðis einn af þessum dögum hjá ÍR líka. Bara á hinum endanum í litrófinu. Sjitt heppens, bara. Ha?

Jú, kannski var þetta bara einn af þessum dögum hjá ÍR. Það vorum við alveg viss um þegar við sáum liðið spila annan heimaleik viku eftir Grindavíkurútreiðina, sem við kölluðum Blóðbað í Breiðholtinu í barnaskap okkar. Við höfum greinilega ekki hundsvit á blóðsúthellingalíkingamáli.

Næst komu vel frambærilegir Stjörnumenn í heimsókn í gettóið* og skemmst er frá því að segja að ÍR náði að stela sigrinum 96-93 í hnífjöfnum leik.

Heimamenn spiluðu engan gæðabolta í þá um kvöldið en gerðu jú gott og vel í að klára bölvaðan leikinn og ná sér í mikilvæga punkta. Við skulum bara segja alveg eins og er að Stjörnumenn hafi átt sinn þátt í niðurstöðunni, enda var hinn almennt dagfarsprúði þjálfari Garðabæjarliðsins gjörsamlega á suðupunkti og hundóánægður með leik sinna manna.

Nú hefði einhver ætlað að svona flottur sigur ætti eftir að gefa ÍR-liðinu byr undir báða vængi og blása því baráttuanda í brjóst fyrir næstu tvo leiki gegn Þórsurum og Haukum...

Hvernig eigum við að orða þetta... u, nei.

ÍR lét Þórsara rótbursta sig í Ljósabekknum í Þorlákshöfn 107-64 í síðustu viku. ÍR-ingar voru Kanalausir í leiknum meðan heimamenn voru með erlendan leikmann sem er fagmaður í blóma, en það réttlætir ekki fjörutíu stiga tap. Ekki einu sinni nálægt því.

ÍR skaut 32% í leiknum, en heimamenn sem útfráköstuðu þá líka, skutu 52% með Davíð Konung í fararbroddi (17 stig).

Það er bara tvennt í stöðunni eftir svona útreið - aðeins tvær leiðir færar eiginlega. Annað hvort bíta menn í skjaldarrendur og pappíra sig, leggja sig meira fram, berjast meira og mæta einbeittari til leiks, staðráðnir í að hefna.

Hinn kosturinn er að safna sér saman í miðjuhringinn á heimavellinum fyrir framan tryggustu stuðningsmenn sína og drulla kekkjóttum og blóðugum niðurgangi í brækurnar. ÍR-ingar ákváðu að velja þennan kost, svona alveg án gríns. Þeir ákváðu að tapa með fimmtíu og þriggja stiga mun fyrir Haukum á heimavelli, 109-57!

Ofangreint er sannarlega ekki fáguð skriffinska um körfuboltaleik, en það var heldur nákvæmlega ekkert fágað við frammistöðu ÍR í leiknum og það eina sem okkur dettur í hug til að lýsa huglausri og handónýtri frammistöðu heimamanna er... hægðir.

Við fáum engan Púlitzer fyrir svona Stormskers-lýsingar, en hvurn andskotann eigum við að segja annað um þetta bull? Eigum við að vitna í Hómer eða Hemingway - hekla okkur út úr vandanum, kannski!?!

Við spurðum menn sem vita meira (lesist: eitthvað) um Domino´s deildina en við út í þennan leik og báðum hreinlega um (skot)leyfi til að hrauna yfir ÍR. Það eru jú nokkrir ungir strákar í liðinu og kannski hjálpar það þeim ekkert að verða betri í körfubolta ef eitthvað pakk sem veit ekkert hvað það er að tala um segir þeim að þeir séu vonlausir.

Málið er bara að ÍR-liðið er ekkert kjúklingalið með krakka í öllum stöðum. Það var bullandi reynsla þarna inn á milli og þarna eiga fjandakornið að vera nokkrir leikmenn sem eiga í versta falli að geta komið í veg fyrir að vera niðurlægðir í efstu deild á Íslandi.

Liðinu var reyndar spáð falli, svo það kemur ekkert á óvart að það sé að tapa leikjum, en komm-fokkíng-on sko!

Hvernig í fjandanum geta menn bara kyngt því að láta Hauka, sem eru alls ekki með neitt ofurlið þó þeir séu á réttri leið, koma í heimsókn og láta þá gjörsamlega slátra sér. Og kveikja í kofanum á eftir. Í beinni útsendingu á Stöð 2 Sport! Fólk borgaði fyrir að fá að horfa á þennan leik!!!

Okkur er alveg sama hvernig erlenda leikmanninum líður, hvort eru meiðsli í hópnum, hvort menn hafa náð að stilla saman strengi eða ekki, hvort liðið er ungt eða ekki.

Þú bara tapar ekki tveimur körfuboltaleikjum í röð með nærri HUNDRAÐ stigum. Tapar ekki með yfir fimmtíu stiga mun á heimavelli fyrir liði sem var nánast með sama stigafjölda í töflunni fyrir leikinn.

Þetta var ein versta frammistaða sem við höfum nokkru sinni séð - meira að segja ef við tökum lið eins og New York Knicks og Aston Villa með í reikninginn.

ÍR-goðsögnin Eiríkur Önundarson hringsnýst í gröfinni núna**, ekkert er vissara. Gengur aftur í Hellinn í nótt og slítur treyjuna sína niður af veggnum, kveikir í henni með Þriggja stjörnu eldspýtum og Zippo-bensíni. Reynir að æla ekki á gólfið í leiðinni.

Við hefðum skilið ef Höttur hefði tapað með fimmtíu fyrir KR. Höttur er með það afleitt lið og KR er með það sterkt lið, eða svona nokkurn veginn. Þið fattið.

Bjarni Magnússon þjálfari ÍR gat ekkert sagt eftir leikinn. Hvað átti aumingja maðurinn svo sem að segja eftir svona útreið, þar sem liðinu hans hefði eflaust vegnað betur ef hann hefði sjálfur fengið að reima á sig skó og fara inn á? Vaskur Vísismaður Stefán Árni Pálsson náði þessu upp úr honum:

„Þetta er versti leikur hjá liði undir minni stjórn. Þetta var bara ömurleg frammistaða frá okkur öllum og bara skammarleg. Svona stuttu eftir leik þá þarf maður ekkert að taka eitthvað tryllingskast inn í klefa, strákarnir vita alveg upp á sig sökina.“

Körfunni punktur is sagði hann að "leikmenn og þjálfarar ættu að skammast sín fyrir frammistöðuna."

Skítlaust, Bjarni.

En við erum einfaldlega ekki tilbúin að kyngja þessum úrslitum í Breiðholtinu í gær. Þú tapar ekki með þessum hætti ef þú hefur einhvern áhuga á því sem þú ert að gera - og eitthvað lágmarks stolt. Lið tapa alveg illa. Við sjáum körfuboltalið tapa með 20+ stiga mun á hverjum degi og 30+ stigum annan hvern dag.

Ekki fimmtíu.

Við höfum ekki skrifað svona áður svo við munum - innlendan ristil - en frammistaða ÍR-inga kallar bara á þetta. Það sem brennur á okkur eftir þennan skrípaleik í gær er fyrst og fremst að fá svar við einni spurningu.

Hefur ÍR raunverulegan áhuga á því að halda áfram að spila í úrvalsdeild karla í körfubolta? Síðustu tveir leikir segja okkur að svo sé ekki. Bara alls ekki. Leiktíðin er ekki búin og það er langt í vorið og allt það, en þetta er bara rugl.

Leikmenn liðsins þurfa allir að líta í eigin barm og hugsa dæmið alveg upp á nýtt og það sem meira er, þarf þjálfarinn alvarlega að spyrja sig hvað hann sé að gera með þetta lið. Hvernig ætlarðu að mæta í vinnuna þegar þú tapar tveimur leikjum á einni viku með hundrað stiga mun? Hvað ætlarðu að segja við strákana á næstu æfingu, ef þú þarft yfir höfuð að mæta á hana?

Þetta eru hörð orð og auðvitað kemur það okkur ekki rassgat við hvað körfuknattleiksdeild Íþróttafélags Reykjavíkur gerir í sínum málum, fyrir svo utan það að öllum ÍR-ingum nær og fjær er líka skítsama um hvað okkur finnst um stöðu mála. En finnst ykkur þetta bara allt í lagi? Finnst ykkur stuðningsmenn og konur liðsins eiga þetta skilið?

Erum við að bregðast of hart við? Fjandakornið, nei! Við værum BRJÁLUÐ ef við værum stuðningsmenn ÍR skulum við segja ykkur og við hefðum öskrað og baulað á liðið allan síðari hálfleikinn ef svo væri.

Sjáið þið bara: Við erum alveg hundpirruð yfir þessu þó við höldum ekki með ÍR frekar en Ómar Ragnarsson eða Idi Amin. Þetta var ekki góð auglýsing fyrir Domino´s deildina okkar.

Annað sem er alveg á hreinu, er að við hefðum verið löngu komin í sturtuna og út úr húsinu áður en leikurinn kláraðist ef við hefðum verið einn af leikmönnum ÍR í gær.

Hvernig keppnismenn eru það sem láta valta svona yfir sig án þess að svara fyrir sig? Láta einhverja gutta koma á heimavöllinn sinn og taka sig í sýnikennslu í viðstöðulausum troðslum til að skemmta áhorfendum Stöðvar 2.

Þú lætur ekki fara svona með þig. Í versta falli sendirðu einn mótherjana í gólfið með áberandi hætti til að gefa út yfirlýsingu um að þú ætlir ekki að láta drulla yfir þig, þó þú sért kannski að tapa leiknum. Við erum ekki að hvetja til ofbeldis hérna, bara segja mönnum láta aðeins vita af sér, óld skúl.

En, nei.

Þetta er í fyrsta og vonandi síðasta skipti sem við skrifum ristil um lélega frammistöðu félags í Úrvalsdeildinni af því við erum alls ekki hrifin af illindum, deilum og leiðindum. Við þekkjum handfylli af ÍR-ingum, eðalfólki, sem á ekki skilið að horfa upp á svona lagað. Við vitum að það finnur til og við finnum til með því og að sjálfssögðu vonum við að liðið drullist til að fara að spila almennilega - þó það nú væri!

Næsti leikur ÍR er útileikur við Njarðvík. Hann vinnst væntanlega, en svo kemur skellur á móti Hetti á heimavelli í umferðinni þar á eftir. Svona ef við leyfum okkur að spá aðeins.

Ef Breiðhyltingar ætla að bregaðst reiðir við þessum pilstli rifnum út úr ristli, þar sem frammistöðu þeirra síðustu viku er lýst með svo gróteskum (en að okkar mati sanngjörnum) hætti, verður bara að hafa það. Þeir ættu samt kannski frekar að eyða púðri í að reyna að finna hjartað í þessu liði sínu svo það húrri ekki lóðrétt úr delidinni í vor.

Og til að koma í veg fyrir að þeir verði sjálfum sér og deildinni til skammar eins og þeir gerðu í beinni útsendingu í sjónvarpi í gærkvöldi.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

 * - Þeir sem hafa búið í gettóinu, eins og við, hafa fullan rétt á að tala um Breiðholtið sem gettóið. Það veður ekki hver sem er um á skítugum skónum með G-orðið - fólk verður að vinna sér inn fyrir því. Ákveðið kred, þið vitið.

** - Auðvitað er Eiríkur sprelllifandi og við hestaheilsu eftir því sem við best vitum, en hér erum við að fá lánaðan talsmáta frá Charles Barkley, sem segir gjarnan að lifandi menn séu að snúa sér í gröfinni yfir því sem illa fer hjá félögum sem þeir tengjast í NBA deildinni. 

Hann gæti þannig sagt að Alex English hringsnúist í gröfinni ef leikmenn Denver eru að spila eins og fífl, en Barkley gerir sér reyndar oft leik úr því að finna minna þekkta leikmenn til að stilla inn í setningarnar: "Minnesota er að spila hræðilega! Randy Breuer hringsnýst í gröfinni!"