Hver er hræddur við vængbrotna Warriors?

Tweet

Bandarískir körfuboltamiðlar hafa eðlilega gert sér mat úr því í dag og í gær hvernig LeBron James og félagar hans í Cleveland gátu ekki setið á sér með að senda mótherjum sínum í lokaúrslitunum í sumar smá pillu þegar þeir héldu upp á hrekkjavökuna.

Liðin hans LeBron James hafa vakið athygli fyrir frumlega og skemmtilega búninga undanfarin ár og 2016 varð engin undantekning í þeim efnum. Auk þess að vera með skemmtilega búninga að þessu sinni, gerðu LeBron og félagar grín að Golden State liðinu í myndmáli sínu og þeirri staðreynd að liðið hefði glutrað niður 3-1 forystu í úrslitaeinvígi liðanna í júní.

 Og auðvitað stukku miðlar eins og First Take á ESPN á þetta og veltu því fyrir sér hvort LeBron James hefði efni á því að vera með svona grín eða ekki. Það er eðlilegt að þættir eins og First Take, með vélbyssukjafta eins og Stephen A. Smith og hinn efnilega Max Kellerman (staðgengil Skip Bayless) taki svona mál fyrir, þetta er það sem svona þættir snúast um.

Okkur er auðvitað alveg sama hvort LeBron sendir strákunum í Golden State pillur eða ekki, en þetta innslag vakti okkur til ofhugsunar.

Ætli LeBron James sé hræddur við nýjustu útgáfuna af Golden State Warriors?

James glímdi (nánast) einn síns liðs við Warriors í úrslitunum árið 2015, þegar hann hafði hvorki Kevin Love né Kyrie Irving með sér í liði og þurfti að gera þetta allt saman sjálfur. Hann náði einhverra hluta vegna að komast 2-1 yfir í því einvígi, en komst ekki lengra.

Á síðustu leiktíð lenti hann hinsvegar undir 3-1, en þá var hann með fullskipað lið með sér, sem hjálpaði honum að gera út af við þreytulegt Warriors-liðið. Tvær breytur undir lokin á því einvígi eru gjarnan nefndar til sögunnar sem örlagavaldar Warriors; leikbannið hans Draymond Green og meiðslin hans Andrew Bogut.

Warriors-liðið hefur hingað til verið þekktast fyrir hættulegustu útgáfuna af sér sem er Dauðauppstillingin svokallaða, sem er uppstillingin þar sem Draymond Green fer í miðherjastöðuna og þeir spila án þess að vera með eiginlegan stóran mann. Þessi uppstilling (Curry, Thompson, Barnes, Iguodala og Green) var svo svakaleg að hún sprengdi skalann í tölfræði fyrir lengra komna þegar kemur að sóknarhagkvæmni, en þessi leikaðferð er eins og nítró á torfærubíl. Þú getur ekkert notað hana alltaf. Bara í stuttum sprettum og þegar með þarf - annars fer allt í vitleysu.

Golden State hefur sumsé alltaf þurft að hafa Andrew Bogut, þó hann virkaði stundum utangátta og hentaði ekki á gólfinu gegn öllum liðum. Þegar allt er eðlilegt, til dæmis í flestum deildarleikjum í NBA deildinni, er betra að vera með eiginlegan miðherja í byrjunarliðinu. Það er allt í lagi að henda manni eins og Draymond Green í miðherjann annað slagið til að slá mótherjann út af laginu, en það gengur aldrei til lengdar.

Þetta fengu Warriors menn að reyna undir lok lokaúrslitaeinvígisins í sumar þegar Bogut datt út vegna meiðsla. Golden State var jú með Festus Ezeli til að hlaupa í skarðið fyrir Bogut, en hann var hvorki með heilsu til þess, né hefur hann til að bera þá kosti sem gera Bogut sérstakan. Ezeli hefur fátt fram yfir Bogut nema ef til vill að vera sprækari á löppunum, en hafði það ekki einu sinni af því hann var á felgunni vegna meiðsla sem hrjá hann enn í dag (hann er ekki enn byrjaður að spila með Portland eftir að hafa gengið í raðir félagsins í sumar).

Og hvað gerðist hjá Golden State þegar Bogut var farinn, Ezeli (og Curry) á felgunni og áberandi merki um þreytu voru farin að láta á sér kræla?

LeBron James fann lykt af blóði, setti undir sig höfuðið og bókstaflega keyrði yfir Warriors-liðið í síðustu þremur leikjunum. Við þurfum ekki að rifja tölurnar hans í þessum leikjum upp - ef þú ert að lesa þetta, þá veistu hvað þær voru sóðalegar.

 Nú er kominn nóvember 2016, nýtt tímabil og Kevin Durant er kominn til Golden State. Já, þessi langi sem er búinn að vera einn af þremur bestu körfuboltamönnum heims í nokkur ár. Nú er hann kominn í lið Warriors og fyrir vikið er bolurinn búinn að ákveða að það verði stórslys ef liðið endurheimtir ekki titilinn úr höndum fjenda sinna í austri.

En þó að Kevin Durant sé alveg hreint ógeðslega góður í körfubolta, þá er ólíklegt að jafnvel hann nái að fylla upp í skarðið sem þeir Bogut, Ezeli, Marrese Speights og Harrison Barnes skildu eftir sig. Jú, jú, hann getur skorað meira en þeir allir saman í svefni, en hvað um allt hitt sem þeir gerðu fyrir Golden State?

Eins og til dæmis að spilaða rútíneraðan varnar- og sóknarleik sem tók ár að stilla saman og auðvitað það sem er svo mikið í tísku núna - að verja helvítis körfuna fyrir árásum andstæðinganna?

Zaza Pachulia? Anderson Varejao? JaVale McGee?

Þetta er ein af stóru ráðgátum vetrarins. Við vitum hvað gæti gerst ef Golden State nær ekki að stoppa upp í þessu göt, því allur sóknarleikur jarðarinnar nær tæplega að gera það.

Ætli LeBron James sé hræddur við nýjustu útgáfuna af Golden State Warriors, in deed.

Ef LeBron James hefði kastað míkrófón í vatn

Tweet

Við elskum fótbolta. Við spiluðum einu sinni fótbolta og þó við elskum fótbolta ekki eins mikið og körfubolta, fylgjumst við ekki síður með knattspyrnu en Leiknum okkar.

Okkur þykir nauðsynlegt að slá þennan varnagla áður en við byrjum á næstu hugleiðingu, svo fótboltamenn og konur fari ekki að kalla þetta körfuboltaáróður gegn fótbolta eða eitthvað slíkt. Þetta er ekki ætlað sem áróður, þetta er bara atriði sem vakti athygli okkar.

Þannig var að við rákumst á stutt brot úr kjaftaþættinum Mike & Mike á ESPN fyrir skömmu, þar sem Mike Greenberg benti á þennan skemmtilega punkt.

Greenberg var að tala um muninn á fótboltamönnum og körfuboltamönnum og þá sérstaklega muninn á hegðun þeirra frægustu í greinunum hvað fjölmiðla snertir.

Hann benti á tvö nýleg dæmi um eftirtektarverða hegðun knattspyrnumanna. Annars vegar atriðið þegar Cristiano Ronaldo henti míkrófón fjölmiðlamanns sem reyndi að ná tali af honum út í vatn og hinsvegar ákvörðun Lionel Messi að hætta að spila með landsliði Argentínu eftir tapið í úrslitaleik Ameríkukeppninnar á dögunum.

Þessi tvö atriði nefndi hann sem dæmi og velti svo upp spurningunni hvernig bandaríska þjóðin myndi bregðast við ef LeBron James myndi sýna svona hegðun.

Svarið við spurningunni er augljóst - James yrði tekinn af lífi í fjölmiðlum og víðar ef hann myndi gera eitthvað þessu líkt.

Eins og þið vitið flest, hefur hann margoft valdið fjaðrafoki í fjölmiðlum fyrir eitthvað sem mælist ekki við hliðina á íþróttum eins og míkrófónakasti án atrennu (í vötn). Eins og til dæmis að mæta með vitlausa húfu á íþróttakappleik og fá hraðasekt, svo við tölum nú ekki um "ákvörðunina" hans frægu.

Hvað hefðu fjölmiðlar t.d. sagt ef LeBron James hefði látið hafa annað eins eftir sér og Ronaldo gerði þegar hann gerði lítið úr íslenska landsliðinu eftir viðureign þess við Portúgal á dögunum?

Bandaríska pressan væri enn að hrauna yfir hann.

Það má segja ýmislegt misjafnt um Bandaríkjamenn, en íþróttastjörnurnar þeirra eru í flestum tilvikum kurteisar og almennilegar þegar kemur að samskiptum við fjölmiðla. Okkur er líka til efs að við eigum eftir að heyra "Strákana Okkar" vera með einhvern dónaskap við eða í fjölmiðlum og gildir þá einu hvort um er að ræða fót-, hand- eða körfuboltastrákana okkar.

Tilgangurinn með þessari hugleiðingu er ekki að draga upp dökka mynd af knattspyrnustjörnum eða upphefja íslenska eða ameríska íþróttamenn óþarflega mikið, það eru sannarlega hægðaheilar í körfuboltanum eins og annars staðar og menn eins og Ronaldo og Messi láta báðir gott af sér leiða með reglubundnum hætti.

Okkur langaði aðeins að benda á það hvað virðist vera misjafnt gildismat í gangi hjá íþróttastjörnum heimsins í dag og nokkuð misjafn tolerans þegar kemur að viðskiptum þeirra við fjölmiðla.

Natvélin í urrandi botni

Tweet

Við sögðum ykkur frá upplifun okkar af KR-liðinu um helgina, eftir að það tapaði fyrir Stjörnunni í Garðabæ.
Í gærkvöldi kíktum við á Vesturbæinga taka á móti Þórsurum frá Þorlákshöfn og sjáum hreint ekki eftir því.

Þeir sem sáu þennan leik voru að tala um að öfugt við leikinn í Garðabæ á föstudaginn, hafi KR amk átt nokkrar glefsur af almennilegri spilamennsku að þessu sinni. Ekki margar, en nógu margar til að klára Þórsarana sem þó bitu og klóruðu allan tímann, 90-80.

En við ætlum ekki að þvaðra um KR núna og við ætlum reyndar ekki að þvaðra um Þór heldur - ekki þannig. Við þurfum að tala aðeins um miðherja Þórs, Ragnar Ágúst Nathanaelsson - Natvélina!

Sagan segir að pilturinn hafi endurskoðað viðhorf sín til körfuknattleiksíþróttarinnar fyrir nokkrum misserum, sem hefur eflaust verið ákvörðun sem honum var hjálpað að taka, en það fylgir því auðvitað enginn eftir nema hann sjálfur.

Kannski hefur einhver sest niður með honum og sagt: "Hey, þú ert tveir og átján - kannski geturðu fengið vinnu við að troða körfuboltum ofan í körfur!"

Hvað sem því líður virðist Ragnar hafa gefið rekið hælana í klárinn og skerpt á plönum sínum. Hann var náttúrulega verðlaunaður fyrir það með því að fá að vera í frægasta landsliðshóp í sögu íslensks körfubolta sem Spútnik-aði yfir sig á EM um daginn.

Það er freistandi að fara að velta sér upp úr tröllatölfræðinni sem Ragnar er búinn að bjóða upp á í fyrstu tveimur leikjunum sínum í deildinni í ár (22 stig, 15 fráköst og 3 varin) en til þess er skammtastærðin einfaldlega of lítil.

Nei, við þurfum nefnilega ekki að horfa í tölfræðina til að átta okkur á því hvað er að gerast hjá Natvélinni. Það er nóg að horfa á piltinn spila í nokkrar mínútur.

Við sáum Ragnar spila gegn KR í gærkvöldi og það er skemmst frá því að segja að við vorum mjög hrifin af því sem fyrir augu bar.

Hann hefur alltaf verið stór, en það eru komin miklu meiri læti í hann núna. Hann er allur fljótari, kvikari og sterkari og það sem okkur finnst skipta mestu máli, hann spilar með miklu meira sjálfstrausti en áður.

Og hluti af þessu sjálfstrausti er farið að brjótast út í smá hroka.

Nú erum við almennt ekkert sérstaklega hrifin af hroka* en við erum þeirrar skoðunar að því sé eins farið með miðherja í körfubolta og stórsöngvara - t.d. tenóra. Þeir fúnkera bara miklu betur ef þeir eru hrokafullir.

Sjáðu til dæmis menn eins og Fannar Ólafsson - hvar væri hann án þessarar góðu slettu af hroka? Hefði hann farið fyrir KR og unnið alla þessa titla án hrokans? Kannski, en hrokinn skemmdi áreiðanlega ekki fyrir.

Leikstíll þeirra er gjörólíkur,  en það er gaman að fylgjast með vexti og þroska tveggja ungra og 218 sentimetra hárra miðherja um þessar mundir - þeirra Ragnars og frönsku andspyrnu-hreyfingarinnar Rudy Gobert. 

Frakkinn knái spilaði líka á EM og okkur datt hann í hug af því hann er líka á bullandi uppleið og er dásamlega hrokafullur. Og ekki bara af því hann er franskur. Hann ætlar að verða besti miðherji í heimi og er alveg nákvæmlega sama hvað þér finnst um það.

Ragnari virðist líka vera drullusama hvað mönnum eins og Michael Craion finnst um veru hans í teigum Domino´s deildarinnar - hann virðist kominn hingað til að vera með dólg og draga Þórsliðið eins langt og hann mögulega getur.

Hann er ekki eitthvað stiff sem sveiflast fram og aftur í teignum og veit ekkert hvað það er að gera, hann er farinn að telja á báðum endum vallarins.

Fá menn til að skipta um skoðun þegar þeir ætla að keyra á körfuna eða skjóta í teignum - og berja skotin þeirra upp í rjáfur ef þeir eru nógu vitlausir til að reyna þau. Taka við boltanum á blokkinni og setja niður stutta króka eða þruma niður troðslum á hinum endanum.

Með öðrum orðum, Natvélin er að verða fullorðins og það er orðið alveg drulluskemmtilegt að horfa á hana vinna á fullum snúningi eins og í DHL höllinni í gærkvöldi, þar sem hún grændaði sér inn 25 stig, 17 fráköst og sex varin skot.

Við hvetjum Ragnar eindregið til að halda áfram á þessari braut, halda áfram að æfa, halda sér hungruðum og hrokafullum og sverja þess eið að troða yfir allt og alla í þessari deild - aftur og aftur, oft og fast! Hrækja á tölfræðiskýrslur og slá met!

Svo á hann alltaf eftir að koma í hlaðvarp NBA Ísland og segja okkur alla söguna, enda liggur fyrir samningur þess efnis sem undirritaður var á Twitter fyrir margt löngu.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* - Nema þegar Zlatan er annars vegar, auðvitað.

Washington er komið í sumarfrí

Tweet

Paul Pierce fer rosalega mikið í taugarnar á okkur og hefur alltaf gert og við höfum aldrei reynt að leyna því. Þess vegna fellu engin tár hér á ritstjórninni í kvöld þegar lokaskotið hans var flautað af í sjötta leik Washington og Atlanta. Okkur finnst það ekki einu sinni leiðinlegt. Þetta var nú einu sinni hárréttur dómur.

Pierce var að vanda dramatískur í leikslok og sagðist alls ekki viss um að hann ætlaði að halda áfram að spila körfubolta á næsta ári. Það er svo sem ekki mikið að marka hvað menn segja þegar þeir eru nýdottnir út úr úrslitakeppninni með þessum hætti, en Pierce er náttúrulega búinn að vera atvinnumaður í körfubolta alveg síðan 1998 og því er eðlilegt að hann fari að horfa í kring um sig eftir dvalarheimilum.

Nei, við vorkennum Pierce ekki neitt, bæði af því við þolum hann ekki og af því hann kallaði þetta yfir sig með hrokanum sem hann sýndi í síðustu tveimur leikjum, þegar hann nánast gerði sig að fífli með innistæðulausum yfirlýsingum. 

Jú, jú, þú varst voða góður í úrslitakeppninni Paul. Þú hækkaðir stigaskorið þitt um fjögur stig, skaust 54% úr þristum gegn Atlanta og skoraðir eina flautukörfu, en þú klikkaðir líka á ögurstundu í tveimur öðrum leikjum og í kvöld kostaði það sumarfrí.

En Paul Pierce er sannarlega ekki upphafið og endirinn að öllu hjá þessu Washington-liði, jafnvel þó hann virðist hafa verið eini maðurinn þar á bæ sem hafði kjark í að taka stóru skotin. 

Framtíð Wizards er í höndum John Wall og Bradley Beal og ef þetta lið nær lengra en þetta næstu ár, verður það af því þeir leiða það þangað. Lið sem er með svona ungt og efnilegt bakvarðapar ætti að vera í ágætismálum, en þetta er ekki alveg svo einfalt. 

Eins og áður sagði er óvíst hvort slúttari liðsins heldur áfram að spila með því á næstu leiktíð, en það er svo sem allt í lagi, því það er kominn tími til að þeir Wall og helst Beal fari sjálfir að axla þá ábyrgð.

Marcin Gortat er ágætismiðherji en það er spurning hvort hann hentar í nútíma NBA, þar sem allt gengur út á að stórir menn geti bæði sent og skotið. og Nene er bara farþegi sem þiggur laun hjá félaginu. Hann var afleitur í úrslitakeppninni og það er kominn tími til að fara að kalla hann réttu nafni - hann er bara lúser og hefur aldrei verið neitt annað. Hann hvarf eins og venjulega þegar liðið hans þurfti á honum að halda og var til að mynda áttundi stigahæsti maður Wizards í úrslitakeppninni.

Þeir Gortat og Nene eru fyrirferðamiklir í teignum en þeir náðu ekki að vera neitt meira en það á móti Atlanta, því ekki náðu þeir að nýta sér sentimetra og kílóamuninn sem var á þeim og framlínu Atlanta, sem er ein sú líkamlega nettasta í deildinni.

Eins og við sögðum ykkur um daginn, koma veikleikar allra liða í ljós í úrslitakeppninni og sú varð raunin með Washington. Alveg nákvæmlega. Það sem við vitum núna er að Nene er rusl, liðið vantar nýjan slúttara og breiddin í þessu liði er minni en talið var (nánar tiltekið, nánast engin).

Það hefur verið í tísku í að minnsta kosti tvö ár að segja brandara um það hvað Randy Wittman þjálfari Washington sé ekki starfi sínu vaxinn. Við höfum ekki hundsvit á því, en þetta lið náði nokkurn veginn eins langt í úrslitakeppninni og reiknað var með. Það er ekki útilokað að klókari þjálfari hefði fundið leiðir til að færa sér veikleika Atlanta betur í nyt, en það skiptir engu máli núna.

Washington hefði líka alveg verið til í að sleppa við það að John Wall mölvaði á sér hendina svo hann gæti nú spilað á fullu gasi í úrslitakeppninni, en það þýðir ekkert að velta sér upp úr því heldur, það eru allir meiddir í þessari úrslitakeppni - alltaf.

Það verður sumsé áhugavert að fylgjast með þessu Washington-liði næstu ár, en það verður þá nánast eingöngu vegna þeirra Wall og Beal. Annað er ekki að frétta af höfuðborgarklúbbnum að þessu sinni.

Hetjan og skúrkurinn Vince Carter

Tweet

Snareðlurnar frá Toronto eiga ekki tvítugsafmæli fyrr en eftir eitt ár, en félagið er strax byrjað að fagna því með fortíðarblæ. Í nótt tóku forráðamenn Raptors loksins þá ákvörðun að heiðra fyrrum leikmann sinn Vince Carter með smá myndbandssýningu á risaskjánum.

Margir voru búnir að bíða ansi lengi eftir þessu augnabliki. Sumir til að fá tækifæri til að klappa honum lof í lófa, en aðrir til að baula á hann. Vince Carter lék með Toronto frá árinu 1998 til ársins 2004, þegar honum var skipt til New Jersey Nets fyrir dauða hænu, ryðgað stjörnuskrúfjárn og hálfan pakka af bláum Gajol - sem er ekki einu sinni góður eins og þið vitið.

Sumir segja að fyrsta höggið í þessu drama hafi komið frá félaginu, að það hafi verið klúbburinn sem klúðraði þessu öllu saman og flæmdi Vince í burtu. Við trúum því mætavel að félagið hafi klúðrað fullt af hlutum - það er staðreynd - en það er ekki hægt að kenna því um brotthvarf Vince Carter.

Carter nefnilega hætti bara!

DeMarcus Cousins brosti (staðfest)

Tweet

Hverjum hefði dottið í hug að DeMarcus "Ég hata lífið" Cousins hjá Sacramento Kings hefði húmor? Ekki okkur. Máli okkar til stuðnings höfðum við ekki séð þennan unga milljónamæring brosa einu sinni. Kevin Johnson borgarstjóra og öðrum þátttakendum í myndbandinu hér fyrir neðan virðist þó hafa tekist að fá Cousins til að brosa, hlæja og gera að gamni sínu. Sannarlega ótrúlegt.

Þeir sem fylgst hafa með Cousins frá byrjun vita að það eina sem heldur aftur af honum eru viðhorf hans og hugarfar. Ef það væri í lagi, ætti drengurinn fast sæti í Stjörnuliði og ekki er ólíklegt að Sacramento myndi vinna aðeins fleiri leiki.

Hugarfarið er kannski ekki allt - auðvitað á drengurinn eitt og annað eftir ólært - en allir íþróttamenn geta farið fjandi langt á góðu hugarfari, það hefur sýnt sig. Og Cousins er mannleg andstæða góðs hugarfars. Bókstaflega. Við skulum vona að þetta eldist af honum og hann þroskist. Hann er bjánalega hæfileikaríkur, synd að það fari allt til spillis.

Skuðaskjóðurnar í Staples-höllinni

Tweet

Stuðningsmenn Los Angeles Lakers eru misjafnir eins og þeir eru margir. Kvikmyndastjörnur og frægt fólk úr tónlistar- og skemmtanageiranum eru fastagestir í Staples-höllinni. Nú reynum við að forðast að tala illa um náungann, en það er erfitt að þegja þegar ákveðin tegund Lakers-manna er annars vegar. Þetta eru skuðaskjóðurnar (ísl. douchebags).

Sjáið til dæmis þennan hérna.

Fyrirgefðu bleiknefji, en þú ert sem sagt í alvöru að bjóða upp á keppnistreyju, byssur og risavaxið gullúr. Það er bara eitthvað svo rangt við þetta, en skuðaskjóðu þessari er alveg sama.
Lakers-skjóðurnar eru líklega þær öflugustu í deildinni.

Hver man ekki eftir þessum stórmeisturum og snillingum hérna fyrir neðan (sem kórónuðu þetta með því að vera báðir í Dwight Howard-treyjum, úff). Svona taktar eru á fárra færi.

Hún Melinda frænka þín er ósátt við Dave Bing

Tweet

Nokkrar skrítlur frá Pop

Tweet

Barnaskapur og leiðindi

Tweet

Við elskum Gregg Popovich eins og þið vitið. Uppnefndum hann besta þjálfara deildarinnar síðast í gærkvöldi. Hann er grjótharður og af gamla skólanum og við fílum það.

Hann verður samt að fara að laga hjá sér framkomuna í viðtölum þegar hann er í beinni útsendingu í sjónvarpi. Það er allt í lagi að snúa út úr spurningum annað slagið, sérstaklega ef þær eru mjög heimskulegar, en það er eins og Pop sé farinn að gera í því að vera með leiðindi.

Knattspyrnuþjálfarinn Þorvaldur Örlygsson hefur átt það til að vera með svona stæla í viðtölum hér heima á klakanum. Þetta getur verið fyndið annað slagið, en að láta svona í nær öllum viðtölum er bara lélegur karakter og barnaskapur sem er engum til ábóta.

Við erum hrædd við Stephen Jackson

Tweet

Hvernig eru börnin ekki logandi hrædd við Stephen Jackson? Hversu oft á dag ætli hann snappi á þau? Ætli það þyki alveg eðlilegt að Stephen Jackson sé að vinna með börnum? Erum við hérna á ritstjórninni ein um það að verða skíthrædd um að eitthvað slæmt sé að fara að gerast þegar við sjáum Stephen Jackson hækka röddina í áttina að börnunum? Vita foreldrar barnanna ekki að Jackson er lágmark með tvö hlaðin skotvopn í hanskahólfinu á bílnum sínum  - og að það eru góðar líkur á því að séu ekki 72 klukkustundir síðan hann beindi annari þeirra að einhverjum?

Smá hugleiðing um San Antonio Spurs:

Tweet

Lið San Antonio Spurs hefur þetta allt saman og er á svo margan hátt algjört draumalið.

Klúbburinn er með mjög hæfan mannskap á skrifstofunni sem hefur byggt upp meistaralið nokkrum sinnum, heiðurshallarþjálfara, heiðurshallarleikmenn, alþjóðlegt yfirbragð, frábæran og "réttan" leikstíl,

Allt þetta hefur San Antonio til brunns að bera, en öllum heiminum - utan Texas - er drullusama.

Ef New York væri búið að ná þessum árangri sem San Antonio hefur náð frá aldamótum, væri það framan á íslensku símaskránni og leikmenn liðsins sætu við sama borð og Bill Russell.

Jú, jú, San Antonio á örfáa stuðningsmenn utan Texas, þó þeir séu ekki margir.

Við könnumst við nokkra þeir geta verið ansi montnir af liðinu sínu síðustu tvo áratugi - í tíð þeirra David Robinson og síðar Tim Duncan.

Ef við eigum að segja satt og rétt frá, þá hötuðum við San Antonio fyrir tuttugu árum. Eins og pestina.

En eins og með svo margt annað, þroskuðumst við og lærðum að meta Spurs. Seinna lærðum við að elska Spurs og margir halda að San Antonio sé uppáhaldsliðið okkar. Svo er reyndar ekki, en við elskum San Antonio meðal annars vegna alls þess sem við töldum upp í byrjun þessarar hugleiðingar.

San Antonio hefur mikið til búið við sama misskilning og þýska landsliðið í knattspyrnu síðustu ár. Það er rosalega algengt viðhorf að heyra fólk fussa og sveia yfir Spurs af því þeir séu leiðinleg varnarmaskína sem þjösnast alla leið að titlinum með litlum sóma.

Sama er oft sagt um Þjóðverjana. Alltaf er vitnað í þýska stálið og talað um öfluga samstöðu, varnarsinnaðan og fastan leik Þjóðverjanna, mekanísk föst leikatriði og vélmennaviðhorf leikmanna.

Vissulega eru Þjóðverjarnir þéttir og fastir fyrir, en allar þessar gömlu hugmyndir um að liðið sé varnarsinnað, mekanískt og leiðinlegt eru mesta bull sem fyrirfinnst í gervöllum heimi hugmyndafræðinnar.

Þjóðverjar spila árangursríkan og fallegan fótbolta og ef þú viðurkennir það ekki, ertu bara kjáni. Því miður.

Sömu sögu er að segja af San Antonio Spurs. Spilamenskan sem liðið bauð upp á í vetur og þær gríðarlegu breytingar sem Gregg Popovich hefur gert á liðinu, eru með ólíkindum. Spurs sprengdi alla tölfræðiskala þegar kom að sóknarnýtingu og vann 20 leiki í röð inn í úrslitakeppnina. Spilaði eins vel á þessum spretti og mörg meistaraliðin.

Hvað varð til þess að liðið tapaði svo fjórum leikjum í röð gegn Oklahoma City er efni í bókaflokk og heimildaþáttaröð.

Við urðum dálítið súr þegar Spurs datt út með þessum hætti. Satt best að segja vorum við að vonast til þess að gömlu mennirnir næðu í eina dollu í viðbót.

En tími Oklahoma-drengjanna virðist vera kominn, sem eru skelfileg tíðindi fyrir mótherja þeirra í vestrinu.

Þegar við förum yfir þessa seríu var bara eitt jákvætt við það að Oklahoma ruslaði San Antonio á haugana.

Við þuftum ekki að éta þetta ofan í okkur. Guði sé lof fyrir það.

Sú staðreynd að San Antonio hafi tapað fjórum leikjum í röð og dottið út úr úrslitakeppninni eftir tuttugu leikja sigurgöngu, undirstrikar hvað þetta tímabil er furðulegt.

Það sannar líka kenninguna sem við lögðum fram fyrir rúmum tveimur árum (linkurinn hér fyrir ofan), San Antonio hefur unnið sinn síðasta titil á þessum mannskap.

Það verður alltaf smá * fyrir aftan nafn liðsins sem vinnur titilinn árið 2012, þó stjarnan eigi minna erindi aftan við ártalið nú en í verkbanninu 1999.

Segðu hvað sem þú vilt um San Antonio, en ef þú berð einhverja virðingu fyrir leiknum, þá berðu virðingu fyrir Spurs í tíð Tim Duncan.

Það er bara þannig.

Miami fær harða dóma í dag

Tweet

Boston er búið að jafna metin í einvíginu við Miami í 2-2. Við höfum ekki nema nokkur atriði um það að segja og þau eru öll frekar neikvæð. Biðjumst velvirðingar á þessum leiðindum fyrirfram og líklega er best fyrir þig að hætta bara að lesa núna ef þér er illa við leiðindi.

En hvað í fjandanum er Miami að gera í þessu einvígi?

Margir höfðu áhyggjur af því að leið Miami í úrslitin 2012 yrði erfið - og það af því Chicago yrði með sterkara lið en í fyrra. Ekki Boston. Boston er lið sem á að hafa verið á hægri niðurleið síðan árið 2009.

Boston var farið að leggja drög að því að brjóta upp meistaraliðið 2008 og meira að segja byrjað á því þegar það skipti Kendrick Perkins í burtu. Boston-liðið sem er að berjast við Miami í dag nýtur ekki góðs af þeim skiptum, því leikmaðurinn sem það fékk fyrir Perkins (Jeff Green) er ekki að spila (hjartað).

Kevin Garnett er 36 ára gamall og er búinn að spila 55.000 mínútur!
Ray Allen er meiddur á ökkla
Paul Pierce er meiddur á hné
Það er engin breidd í liði Boston

Verðum að gefa gömlu hundunum í Boston smá kúdós fyrir hörkuna og viljann. Þeir eru að spila reglulega vel og eiga ekkert nema hrós skilið. En ef Miami væri alvöru lið, myndi það slátra Boston. Slátra þeim!

Nú gæti einhver byrjað með afsakanir og bent á að Chris Bosh sé meiddur hjá Miami, en okkur er bara fjandans sama. Liðið saknar hans ekki (afturendi)! Bosh er ágætur í að klára skot í kring um körfuna ef hann fær góðar sendingar og fínasta stökkskytta. Annað gerir hann ekki. Hann er vonlaus frákastari og dúkkulísa í baráttunni.

Auðvitað er þetta á James og Wade. James hefur verið nokkuð stöðugur í úrslitakeppninni og við erum farin að sjá hvað við fáum frá honum. Hann er gangrýndur meira en flestir íþróttamenn á jörðinni, en hann spilar nú samt oftast vel - amk í 45 mínútur í leik þangað til komið er fram í lokaúrslit.

Þetta er á Wade.

Dwyane Wade spilaði eins og aumingi þegar Miami lenti 2-1 undir í seríunni gegn Indiana. Þá fór hann og lét tappa vökva af hnénu á sér og spilaði eins og ofurmenni þangað til búið var að hrinda Pacers úr veginum.

Í seríunni gegn Boston hefur hann hinsvegar komið niður á jörðina aftur. Hann hefur ekki verið æpandi lélegur, en hann hefur alls ekki verið líkur sjálfum sér og þess vegna er staðan jöfn 2-2.

Það eru ekki nema nokkrir dagar síðan við sáum Ofur-Wade gera grín að Indiana og gera það sem honum sýndist.

Er hann að gera það þegar hann er í gæslu Ray Allen, sem er ekki aðeins kominn á aldur, heldur spilandi á annari löppinni?

Nei.

Þess vegna er 2-2 og þess vegna er þetta sería.

Þetta á ekkert að vera sería. Ef Miami væri alvöru lið, hefði það unnið leikinn í nótt og myndi loka þessu heima í leik fimm.

Miami er bara ekki alvöru lið.

Ekki enn og ekki svona.

Og hvað verður þá um liðið í framtíðinni, ef Wade er búinn að gefa því sín bestu ár?

Innrás hipsteranna er áhyggjuefni

Tweet

Þú finnur hatrið ef þú leitar nógu vel

Tweet