Spuran Spuran

Tweet

Gríðarleg eftirvænting hefur ríkt í herbúðum San Antonio Spurs að undanförnu og ekki bara af því úrslitakeppnin byrjar um helgina. Nei, nú er búið að frumsýna Spuran Spuran gjörninginn sem Matt Bonner og félagar settu saman í flippi. Það væri kjánaskapur að ætla eitthvað að fara að útskýra þetta myndband. Horfðu bara á það. Segið svo að San Antonio sé leiðinlegt lið.

Enn er til alvöru þungarokk

Tweet

Guði sé lof fyrir það. Lifi Pólland.

Anselmo dagsins

Tweet

Kveðja frá Meshuggah

Tweet

Megadeth

Tweet

Þetta er bara svona

Tweet

Anselmo dagsins

Tweet

Kíkjum aðeins á tónleika

Tweet

Traumatomy: Transcendental Evisceration Of Necrogenetic Beasts

Tweet

Stjórnstöð

Tweet

James Hetfield er fimmtugur í dag

Tweet

Tónlist hans er að finna á öllum betri heimilum og því er ekki úr vegi að fagna stórafmæli hans með því að skella einhverju hressu með Metallica á fóninn. Við stingum upp á Phantom Lord af Kill´em all eða The Frayed Ends of Sanity af Justice for all. Til lukku, James. "Yeaaaaah!"

Anselmo dagsins

Tweet

Akústískur Ástrali

Tweet

Þessi geðþekki Ástrali fer ákaflega skemmtilega með titillag plötunnar Seasons in the abyss með Slayer. Tekur líka m.a. Mouth for war með Pantera með svipuðum tilþrifum. Mætti vera meira af svona fólki í heiminum.

Anselmo dagsins

Tweet

Svarið við gátunni góðu

Tweet

Dyggur lesandi minnti okkur á það í dag að við værum enn ekki búin að birta svarið við gátunni sem við settum hérna inn fyrir nokkru síðan.

Skemmst er frá því að segja að þátttakan í þessum litla leik var gríðarlega... engin. Þetta var auðvitað skepnuskapur hjá okkur að hafa þetta svona erfitt. Tökum það á okkur.

Hvað um það. Við spurðum ykkur hvað þeir Scott Ian gítarleikari Anthrax og Mike D´Antoni þjálfari Los Angeles Lakers ættu sameiginlegt og hér kemur svarið:

Þeir hafa báðir spilað með Billy Milano.

Mike D´Antoni spilaði um árabil sem atvinnumaður á Ítalíu þar sem hann var afar sigursæll með liði Olimpia í Mílanó. Á Ítalíu, eins og reyndar víðar í Evrópu, tíðkaðist að lið tækju nöfn stuðningsaðila sinna. Þannig fékk lið Olimpia nafnið Billy Milano á árunum 1978 til 1982 og heitir meira að segja Emporio Armani í dag.



Gítarleikarinn Scott Ian er þekktastur fyrir mögnuð riff sín með hljómsveitinni Anthrax frá New York, en um miðjan níunda áratuginn ákváðu hann og trommarinn Charlie Benante að taka höndum saman við tvö aðra snillinga og stofna ruslmálmssveitina S.O.D. (Stormtroopers of Death).

Mennirnir sem um ræðir voru fyrrum Anthrax bassaleikarinn Dan Lilker (sem á þeim tíma spilaði með Nuclear Assault) og jú, söngvarinn Billy Milano (til vinstri á myndinni hér fyrir ofan), aðalsprauta hljómsveitarinnar M.O.D.

Fjórmenningarnir hittust og hentu saman plötunni "Speak English or Die" á mettíma, en hún braut niður ákveðna veggi milli harðkjarna-, pönkrokks og þyngri málma.

Það sem byrjaði sem grín hjá þeim félögum, átti eftir að verða plata sem olli straumhvörfum í metalnum.  Þetta er algjört meistarastykki sem til er á öllum betri heimilum.

En þið vissuð þetta nú auðvitað allt saman.

Kíktu endilega á þetta myndbrot hérna fyrir neðan, þar sem strákarnir í S.O.D. - og þá sérstaklega téður Billy Milano - sýna okkur hvernig á að opna rokktónleika. Gætið þess að fylgjast vel með Milano þegar hann mætir á svæðið.

Afmælisbörn dagsins

Tweet

Það eru engir meðalmenn sem fæðast þann 30. júní, það er bara þannig. Hér eru þrjú af afmælisbörnum dagsins, en þau eru reyndar ansi mörg. Þessir þrír standa upp úr, grjótharðir hver í sínu fagi. (Ath. - Mitch Richmond er fæddur 1965).

Þú getur betur, Russ

Tweet

Russell Westbrook ætti með öllu að vera að fá sér te og rist fyrir fyrsta leik í lokaúrslitum NBA í kvöld, en eins og þið vitið er pilturinn á hækjum (eftir að einhver fáviti &%$/%&/%) eftir hnéuppskurð.

Russ á örugglega eftir að komast aftur í úrslitin einn daginn, við höfum ekki áhyggjur af því. Það sem við höfum hinsvegar áhyggjur af - er tónlistarsmekkurinn hjá guttanum. Hann er í einu orði sagt skelfilegur. Það fer ekki svona gæðaleikmönnum að væla með popplögum í falsettu.

Við hefðum til dæmis aldrei náð tvítugsaldri ef við hefðum alltaf verið raulandi lög með Janet Jackson eins og einhverjir ladyboys.

Við urðum því að gera smá breytingar á frétt sem skrifuð var um Russ vin okkar fyrir skömmu. Bara svona til að bjarga andlitinu á honum.

Þú getur betur, Russ. Reyndu að taka hausinn út úr fjósinu á þér og hlusta á almennilega tónlist. Þú spilar ekki lúftgítar við popp sem búið er til í Atari-tölvu!

Vitnisburður - Rage Against the Machine

Tweet

Um þessar mundir eru 20 ár síðan rokkhljómsveitin Rage Against the Machine kom hingað til lands og hélt tónleika í Kaplakrika. Hljómsveitin var þá um það bil að öðlast heimsfrægð eftir að fyrsta plata hennar (jú, Rage Against the Machine) sló rækilega í gegn - eitthvað sem kom meðlimum sveitarinnar mikið á óvart.

Íslenski bolurinn lét ekki sitt eftir liggja þegar hljómsveitin sem átti vinsælasta lagið í útvarpinu (Killing in the name) mætti á klakann og fjölmennti í Kaplakrika. Hér fyrir neðan eru tónleikarnir í heild. Smá hljóðtruflanir við og við, en þetta er sterkt stöff. Beint í æð og meira að segja íslenskur texti.

Takið t.d. eftir því að Zack er ekki búinn að klára textann við People of the sun þarna og frístælar hann í gegn - geðveikt.



Óvíst er að 10% af þeim sem dönsuðu, öskruðu og svitnuðu í Krikanum fyrir 20 árum hafi haft hugmynd um hvaða boðskap hljómsveitin var að flytja. Þeir bara skvettu í sig brennivíni og öskruðu "Fuck you I won´t do what you tell me!" og fíluðu sig í botn. Ekkert við það að athuga svo sem.

En Rage Against the Machine var svo miklu, miklu meira en bara hljómsveit sem grísaði á einn hittara og kom til Íslands. Hljómsveitin var mjög pólitísk, svo pólitísk að hún átti eftir að vera milli tannanna á fólki í mörg ár.

Stjórnmálamenn, bransafólk, tónlistarfólk og allt þar á milli, höfðu skoðanir á vinstrisinnuðum boðskap og ákvarðanatöku Rage Against the Machine.



Elítan var skíthrædd við sveitina, því hún talaði um hluti sem mátti ekki tala um - eins og til dæmis hvernig Bandaríkjamenn og vinir þeirra slátruðu hundruðum þúsunda saklausra borgara í Írak í nafni frelsis (og endurtóku það svo nokkrum árum seinna).

Þetta var fyrir daga Zeitgeist nota bene.

Hljómsveitin fékk líka að heyra það frá fólki í tónlistarbransanum og meira að segja frá aðdáendum sínum, því það þótti ekki sæma pólitísku neðanjarðarbandi að vera á samningi hjá risa eins og Sony (Epic).

Það er ekki hægt að gera öllum til hæfis - ekki í dag og ekki þá.

Rage Against the Machine hætti um aldamótin en kom aftur saman fyrir nokkrum árum og spilaði nokkur gigg.

Líklega höfum við séð síðustu plötuna frá sveitinni, en það er allt í lagi, hún er löngu búin að stimpla sig inn í tónlistarsöguna.

Rage Against the Machine vakti flesta sem á hlýddu til umhugsunar með textum sínum og boðskap, það getum við vottað, en hún skilur meira eftir sig en það.

Sumir vilja nefnilega meina að Rage hljómsveitin sem brúaði endanlega bilið milli rapps (hip hop) og þungarokks. Óvíst er hvort meðlimir sveitarinnar ætluðu sér það, en staðreyndin er samt sú að Rage Against the Machine er eiginlega eina hljómsveitin sem hefur gert það almennilega.

Rappið tók ekki frá rokkinu og öfugt, allt virkaði eins og smurt og ekki skemmdi að boðskapurinn var flugbeittur - ekki einhver froða.

Zack de la Rocha skaffaði (reiðar) rímurnar og reif á sér barkann, Tom Morello var fullkomlega skólaður gítarleikari undir skemmtilega blönduðum hip hop- og Zeppelin áhrifum og þeir Brad Wilk og Tim Commerford tengdu, límdu og héldu taktinum.

Þeir voru áróðursmaskína á móti áróðursmaskínunni. Sjáðu bara næsta myndband.



Óhemju fjöldi hljómsveita reyndi að stökkva á formúluna sem Rage fann upp, en 99% þeirra mistókst. Það er því dálítið neyðarlegt þegar verið er að kenna Rage um það að hafa fætt af sér Nu-metal senuna sem fæddist um miðjan tíunda áratuginn með hljómsveitunum Korn og Deftones. Þessi bönd eiga lítið sem ekkert sameiginlegt með Rage Against the Machine, þó þau séu fín hvort á sinn hátt.

Það væri hægt að skrifa nokkrar bækur um öll stöntin og allan aktívismann sem Rage-liðar tóku þátt í í gegn um árin, en það sem upp úr stendur hjá okkur er tónlistin, grunnboðskapurinn og framsetningin. Þú keyptir Rage Against the Machine þegar þú settir þá á fóninn og enn frekar ef þú sást þá á tónleikum.

Sömuleiðis þýddi ekkert að setja Rage á fóninn áður en þú fórst að sofa, því eftir smá stund varstu farinn að gnísta tönnum og langa að lemja menn í bandaríska utanríkisráðuneytinu með felgulykli.

Það sem fjórmenningarnir í Rage Against the Machine náðu að sjóða saman hefur hvorki fyrr né síðar verið leikið eftir og við eigum tæplega eftir að sjá það gerast aftur (enn síður af því hvernig bransinn er orðinn).

Það getur vel verið að hámenntaðir tónlistarkrítíkerar og hámenntaðir samfélagsfræðingar geti fundið betri tóna og betri boðskap einhvers staðar þarna úti.

En það besta úr báðum áttum mun aldrei aftur koma saman í bílskúr, finna taktinn, vekja milljónir til umhugsunar og meira að segja spila í fokkíng Kaplakrika!

Við lofum því.

P.s. - Við misstum af tónleikunum í Kaplakrika, sem er ekki gott, en við sáum Rage Against the Machine sannarlega spila á tónleikum og það er lífsreynsla sem við munum deila með barnabörnunum.

Þetta verða bara allir að sjá

Tweet

Dave Lombardo, trommari Slayer, sýnir hérna hvernig á að gera þetta þegar hann trommar lög sem samin voru með nærri aldarfjórðungs millibili. Við fáum bara ekki nóg af þessu.

Tuddi dagsins

Tweet

Reyndu að horfa framhjá því að sætu krakkarnir í þessu myndbandi hafi keypt sér 600 pakka af Dobbúl-Bobbúl tyggjói og límt á sig öll tattúin.

Þetta er Tuddi sem við fengum sérstaklega sendan frá Smára Tarfi.
Kannski er ekki öll von úti enn í metalnum.
Bara kannski.