Þvílíkur hvalreki fyrir fjölmiðlana, leikur eitt í lokaúrslitunum í ár.
Hvalreki fyrir fjölmiðlamennina. Þessa lötu - klárlega. Þessa sem hafa ekkert vit á leiknum, þessa sem hafa engan áhuga á leiknum - tékk, tékk. Og ekki gleyma þessum sem eru bara í þessu fyrir klikkbeituna og senseisjónalismann. Ekki leiddist þeim þetta.
Ofangreindar (en ekkert endilega mjög greindar) manngerðir mynda sorglega stóran hluta fjölmiðlafólks þarna úti. Og það má deila um það hvort við erum eitthvað skárri með því að opna hugleiðingu um fyrsta leik lokaúrslitanna á svona skítkasti en ekki umræðu um körfubolta. Leiðinlegt, en svona er þetta bara.
(Vertu samt ekkert að lesa lengra ef þér er illa við samhengislaust rant í allar áttir, sem byrjar sem körfubotamas en þróast svo fljótlega út í fordæmingar á barnaefni með vafasaman boðskap svo eitthvað sé nefnt. Þið vitið hvernig hlutirnir ganga fyrir sig á þessu vefsvæði. Takið það og margfaldið það með þrjátíu - og þá fáið þið út vitleysuna sem flæðir í gegn um þessa færslu. Við berum enga ábyrgð á þessu. Þið hafið verið vöruð við
Annað var það, jú. Þessi aurskriða af hugleiðingu varð svo andskoti löng að við hvorki nennum né höfum tíma til að lesa yfir hana, svo farið umfram allt ekki að grenja þó hún sé full af bulli og villum. Við erum að reyna að starta okkur í gang aftur. Sýnið okkur umburðalyndi. Nú eða... fokkoff. Þetta er frítt efni. Lol).
Það kemur okkur sjálfum reyndar frekar á óvart að það fyrsta sem kemur niður á blað hjá okkur eftir þennan leik sé að byrja að hrauna yfir fjölmiðlana, sem flestir einbeittu sér að JR Smith og því að "hann hefði klúðrað leiknum" fyrir Cleveland. Einhvern tímann hefðum við tekið í sama streng, því eins og þið hafið kannski tekið eftir, er JR Smith í litlu uppáhaldi hjá okkur og hefur aldrei verið.
Það var jú þessi ritstjórn sem fullyrti það á sínum tíma að Cleveland yrði aldrei NBA meistari með menn eins og JR Smith í lykilstöðum. Seinna fengum við það jú í andlitið, en við kusum reyndar að snúa því þannig að sú staðreynd að LeBron James næði að leiða Cleveland til sigurs 2016 þrátt fyrir að vera með JR Smith í liðinu, væri trúlega eitt af hans allra fræknustu afrekum.
Nei, við gætum vissulega hraunað yfir JR eins og allir hinir, en við nennum því ekki. JR Smith er, hefur alltaf verið og verður alltaf, vitleysingur. Og það vita allir leikmenn og þjálfarar Cavs. Þeir vita að þeir geta átt von á svona bulli. Þetta er ekki í fyrsta sinn sem JR Smith hagar sér eins og hálfviti undir lok leiks af því hann hefur ekki andlega burði eða greind til að átta sig á því hver staðan er.
Það er eitt að gera svona fáránleg mistök þegar þú ert að spila með rusli eins og New York, en að flaska á þessu í lokaúrslitum... Það er bara svo dæmigert fyrir Smith að okkur finnst það hvorki sorglegt né fyndið. Þetta er bara dæmigerður JR. Sjáið bara viðbrögð hans á vellinum annars vegar og á blaðamannafundinum hinsvegar.
JR Smith vissi ekkert hvað hann var að gera þegar hann hljóp eins og fáviti út í loftið í stað þess að skora sigurkörfuna í leiknum. Hann vissi ekki hver staðan var í leiknum, en hann vissi heldur ekki hvort hann var að koma eða fara. JR Smith veit sjaldnast hvort hann er að koma eða fara yfir höfuð, svo líkurnar á því að hann átti sig eitthvað á því hvað hann er að gera þegar pressan er svona mikil eru hverfandi.
Ef nákvæmlega sama staða kæmi upp í leik tvö, myndum við setja peninginn á það að Smith myndi skjóta - og það áður en tíminn rynni út - og hann gæti meira að segja hitt, af því færið væri ómögulegt og JR Smith er manna duglegastur við að taka ómöguleg skot, því honum þykja þau skemmtilegri en skólabókarskot.
Eini gallinn við þessi tilþrif hans yrði auðvitað að hann væri að skjóta á vitlausa körfu.
Ef þér finnst þetta út í hött, hefurðu ekki horft á JR Smith spila körfubolta lengi. Við trúum honum 100% til að verða fyrsti maðurinn í sögu NBA til að tryggja andstæðingum sínum sigur í leik með því að skora sjálfsflautukörfu langleiðina frá miðju.
En, svona án gríns, hefurðu séð þetta frá sjónarhorninu hérna fyrir neðan?
LeBron hefði getað hellt sér upp á kaffi áður en hann tæki skotið. Hann er bókstaflega einmanna þarna úti. En óheppilegt, eh?
Það er bara einn maður þarna úti sem er þakklátur fyrir það hvað JR Smith er mikill vitleysingur. Þú áttar þig eflaust á því hver það er. Það er jú maðurinn sem væri miklu nær að kenna um þetta. Maðurinn sem brenndi af vítinu sem mögulega hefði getað tryggt Cleveland sigur í leik eitt, maður að nafni George Hill.
Við misstum hökuna hálfa leið í gólfið þegar Hill hitti úr fyrra vítinu, því svipurinn á honum þegar hann steig á vítalínuna var ekki eins og á klaufdýri sem er að verða fyrir bíl, heldur meira eins og á manni sem er kastað ofan í gryfju fulla af glorsoltnum ljónum.
Svo voru þarna alls konar atvik sem settu dómgæsluna í sviðsljósið og sitt sýndist hverjum um það eins og alltaf. Við komum ekki nálægt því. Höfum hvorki þekkingu né áhuga á því að taka umræðu um frábæran körfuboltaleik og snúa henni upp í eitthvað helvítis væl um dómgæslu, eða stóradóm um breinfört eða mannleg mistök.
Tölum um körfubolta.
Munið þið hvað Golden State átti að taka þetta auðveldlega? Við höfum aðeins séð tvær útgáfur af spám fyrir þetta einvígi. Annað hvort 4-0 eða 4-1 fyrir Golden State. Ekkert annað í boði. Eðlilega.
Þetta var bara spurning hvort Warriors næðu að gera betur en í fyrra og sópa - eða hvort þeir myndu tapa einum leik, sem yrði þá annað hvort af því þeir yrðu of kærulausir til að sópa eða vegna þess að ofurmennska LeBron James yrði þeim ofviða í einum leiknum.
Þótti okkur þessar spár úti í hött? Alls ekki. Við kvittuðum undir þetta. Fyrir og eftir leik eitt, erum við á sömu skoðun - að þetta klárist í fjórum eða fimm leikjum. Það er okkar skoðun, vegna þess að Golden State er svo mikið betra lið en Cleveland, að það á ekki að vera stærðfræðilegur möguleiki að það taki Vesturdeildarklúbbinn meira en fimm leiki að afgreiða málið.
Rökin þar að baki áætla að úr því miklu betra Cleveland lið með Kyrie Irving innanborðs, náði bara að vinna Golden State einu sinni í fyrra. Og þar sem áður var Kyrie Irving í Cleveland, eru nú Jordan Clarkson og Jeff Green (hnnnngh!)
Þetta meikar allt sens, þess vegna er fólk eins og við, sem heldur með körfuboltanum, dálítið smeykt um að allar seríur - sérstaklega lokaúrslitin - leysist upp í vitleysu eins og blástra og sóp. Eins og við skrifuðum ítrekað í fyrra, elskum við að horfa á framúrskarandi körfubolta og þess vegna eyðileggur það ekkert fyrir okkur ánægjuna þó leikirnir séu ekki allir að fara í sjö framlengingar. Við viljum bara sjá góðan körfubolta.
Nú má vel vera að einvígið í ár verði sóp. Hver veit. En það verður að segjast eins og er að fyrsti leikurinn í því lofar gríðarlega góðu.
Ef við höfum áðurnefnd rök í huga, verður það að teljast guðsmildi að við skulum ekki stunda veðmál, því ef svo væri, hefðum við líklega sett einhverja góða hrúgu á hvern blásturinn á fætur öðrum í þessu einvígi. Sérstaklega hefðum við farið að tippa á stórsigra hjá Warriors á heimavelli og kannski hefðum við lagt eitthvað undir á Warriors-sigur í fjórum eða fimm leikjum. Af því annað meikaði engan andskotans sens!
Já, já. Frábært.
Við ætlum aldrei að læra það að þetta Golden State lið fer eiginlega aldrei eftir neinni lógík, sérstaklega í úrslitakeppninni. Allar götur síðan þetta lið kom fram, hefur það verið að gera eitthvað annað en við áttum von á frá því, ef stórskotahríð þess að titlinum á síðustu leiktíð er undanskilin (þar var allt mjög lógíst, þar sem liðið fór 16-1 í úrslitakeppninni og raunar 31-2 í síðustu 33 leikjum sínum á leiktíðinni).
Eins og þetta Warriors-lið var gjörsamlega óstöðvandi í úrslitakeppninni á síðustu leiktíð - eins og það átti auðvitað að vera, með þennan mannskap - hefur það engan veginn verið jafn sannfærandi á þessari leiktíð. Hvorki í deild né úrslitakeppni.
Og þá komum við að einvíginu við Houston um daginn. Það hafa allir skoðun á því sem þar gerðist og við erum engin undantekning. Allir hafa skoðun á því hvað hefði gerst og hvað hefði ekki gerst ef Chris Paul hefði ekki meiðst undir lok fimmta leiksins þegar Houston komst 3-2 yfir í einvíginu með oddaleikinn á heimavelli.
Án þess að festast í fabúleringum um síðustu umferð, þó við skuldum umfjöllun um hana eins og svo margt annað, verðum við að viðurkenna að við vorum farin að sjá fyrir okkur að Golden State væri á leið í sumarfrí. Sérstaklega eftir að Chris Paul fattaði að hann væri með í einvíginu og byrjaði að spila eins og maður og rúmlega það.
Það er ekki gallalaus yfirlýsing að halda því fram að Houston hefði unnið einvígið ef Paul hefði notið við, því Guð almáttugur veit að þetta Rockets-lið er meingallað (Halló! Núll af tuttugu og sjö!?! Ertu að fo**íng grínast?!?!) og það er ekki eins og lykilmenn þess séu vanir að fara djúpt í úrslitakeppni eða að þeim líði einstaklega vel undir álagi. Nei, ekki aldeilis.
Málið er bara að það var ekki rassgat í spilunum hjá Warriors í stöðunni 3-2. Leikmenn liðsins voru hrokafullir og ánægðir með sig og þóttust hvergi smeykir þó staðan væri orðin frekar... óhagstæð. Við erum búin að heyra alls konar fólk hrækja því fram að "Golden State hefði víst unnið þetta einvígi, hvort sem Chris Paul hefði verið með eða ekki!"
Þetta fólk verður að hafa sínar skoðanir í friði, en við erum einhvern veginn ekki að sjá Chris Paul, á því fína flugi sem hann var kominn á, taka þátt í þessu klankfesti sem Houston bauð upp á í oddaleiknum. Haldið þið að Chris Paul hefði tekið það í mál að standa bara þarna úti og kasta grjóti einhvern andskotann út í loftið - vitandi það að það væri ekki simmrandi séns í helvíti að neitt þeirra væri að fara að hitta í mark?
U, nei.
Chris Paul fer meira í taugarnar á okkur með hverju árinu sem líður. Hann er fantur, tuddi, floppari, klagari og gjörsamlega óþolandi leikmaður - og þá hvort sem hann er andstæðingur eða liðsfélagi. Gaurinn er óþolandi!
En hann er góður, helvítið á honum. Og þess vegna berum við virðingu fyrir honum. Og við skulum bara segja ykkur að Chris Paul hefði ekki bara sleppt því að taka þátt í því að reyna að brjóta körfuhringinn í Houston með því að henda grjóti í hann þarna í sjöunda leiknum um daginn.
Fyrir það fyrsta, hefði Paul hitt úr einhverju af 3ja stiga skotunum sínum ef hann hefði verið að taka þau og í öðru lagi er sú staðreynd að ef einhverjum leikmanni í NBA deildinni er treystandi til að taka lið út úr massífu óstuði með því að leggja eitthvað upp í sóknarleiknum sem er vænlegra til árangurs en að loka augunum og kasta grjóti út í loftið eins og fáviti - er það Chris Paul.
Við vitum það. Við getum ekkert fullyrt svona út í loftið, sama hversu góð rök liggja að baki. Þetta fór bara svona* og því verður ekkert breytt. Golden State vann þessa helvítis seríu og það er bara þannig. En þið vitið hvað það þýðir. Það þýðir að Golden State, er ENN FOKKÍNG EINU SINNI að vinna einvígi í úrslitakeppni þar sem lykilmaður í liði andstæðinganna er fjarverandi vegna meiðsla.
Við höfum skrifað um þetta áður, meira að segja oft áður. Það er langt síðan þetta hætti að vera fyndið. Þetta var skondið þegar það gerðist í fyrstu nokkur skiptin, ótrúlegt þegar áfram leið, en í dag er þetta orðinn risavaxinn gremjuvaldur hjá okkur.
Sko, þetta er ekki Warriors-liðinu að kenna. Auðvitað ekki. Lið spila bara við andstæðingana sem settir eru fyrir framan þau, við náum því, en við erum gríðarlega afturhaldssöm og viljum að lið sem vinna meistaratitil - svo við tölum nú ekki um titlA, í NBA deildinni, geti dómínerað sterkustu mögulegu andstæðinga sína.
Við erum ekki að taka neitt af fyrsta meistaraliði Warriors - það var fáránlega gott og að okkar mati miklu skemmtilegra lið en útgáfan sem þeir eru með í dag. En þó það lið ætti skilið að vinna titilinn, er fólk ósköp fljótt að gleyma því að allir andstæðingar þess í úrslitakeppninni - í hverri einustu umferð - voru án mjög mikilvægra leikmanna. Sem kórónaðist svo í lokaúrslitaeinvíginu, þar sem Cleveland var ekki aðeins án Kevin Love, heldur missti svo Kyrie Irving líka í alvarleg meiðsli strax í byrjun einvígisins.
Það er ekkert óeðlilegt við þetta, það eru engar samsæriskenningar og það er enginn að brjóta lög hérna! Þetta er bara svo ógeðslegt antíklæmax og törn off. Eins og við segjum: Þetta voru ekki 1-2 leikmenn sem duttu út hjá andstæðingunum. Það var eins og þessu Warriors liði væri hreinlega fyrirmunað að mæta liði með allan sinn mannskap. Og við gátum auðvitað ekki legið á skoðunum okkar í því sambandi og skrifuðum því um þetta fenomenón á sínum tíma.
Og þú heldur að þetta sé búið, af því við töluðum um þetta í þátíð... Ó, nei. Eða ertu búin(n) að vera sofandi alla úrslitakeppnina?
Hvaða liði mætti Golden State í fyrstu umferð úrslitakeppninnar í ár? San Antonio, já. Og hver var ekki með San Antonio, þó hann hafi auðvitað ekki meiðst daginn áður en hann átti að spila við Warriors? Jú, það var Kawhi Leonard - sem áður en hann ákvað að fara í meiðsla- og dramakast sem virðist ætla að taka á annað ár að leysa - var (varlega áætlað) einn af fimm bestu körfuboltamönnum í heimi!
DaMarcus Cousins er ekki nálægt því eins góður leikmaður og Kawhi Leonard af tveimur ástæðum. Annars vegar af því hann nennir ekki að spila vörn (sem Leonard gerir betur en flestir) og hinsvegar af því hann er agalaus geðsjúklingur.
Cousins er hinsvegar tröllvaxinn miðherji sem enginn leikmaður í deildinni getur dekkað einn á einn og skorar 25 stig og hirðir 13 fráköst að meðaltali í leik. Nú má vel vera að Golden State hefði nú kannski getað fundið not fyrir eitthvað af þessum 600 miðherjum sínum ef Cousins hefði verið heill í liði New Orleans, en við leyfum okkur að efast um hvað Kevon Looney og JaVale McGee hefðu haldið Cousins mikið niðri í einvíginu.
Auðvitað hefði Golden State unnið þessa seríu undir flestum þeim kringumstæðum mögulega gætu komið upp í mannlegri tilveru, en þú getur ekki neitað því að Cousins - og spilandi með Anthony Davis í þokkabót - hefði klárlega valdið stórmennasnauðu Warriors-liðinu einhverjum höfuðverk, þó það hefði aldrei tapað seríunni.
Vá, við höfðum ekki einu sinni hugsað út í þetta þegar við byrjuðum að skrifa þessa færslu, sem fyrir vikið verður nokkurn veginn ekki rassgat um fyrsta leikinn í lokaúrslitunum.
Reyndar er það þannig að við höfum ekkert brjálæðislega mikið að segja um þennan leik, annað en það að Cleveland-menn munu velta því fyrir sér þangað til þeir drepast hvað hefði gerst ef þeir hefðu náð að halda haus í lok venjulegs leiktíma og byrja einvígið þannig á því að stela heimavellinum.
Það má vel vera að LeBron James finnist hann ekki vera kominn í úrslitaeinvígi fyrr en hann er lentur undir 1-0, en þó að andstæðingur hans að þessu sinni sé miklu, miklu sterkari en liðið hans á pappírunum, hlýtur það bara að fara að verða þreytt hjá James að tapa alltaf fyrsta leik í finals.
Gaurinn er eitt fokkíng átta í leik eitt í lokaúrslitum á ferlinum - og í þokkabót tapaði hann seríunni þar sem liðið hans vann þennan eina helvítis leik (Þetta var á fyrsta ári James með Miami árið 2011, þegar liðið komst í 1-0 og 2-1 á móti Dirk og félögum í Dallas, en tapaði þremur síðustu leikjunum í röð og einvíginu í leiðinni)
Við minntumst á það einhvers staðar fyrir fimm þúsund orðum eða svo að Golden State væri fremur spart á að gera okkur til geðs og þessir tendensar hjá liðinu eru svo sannarlega uppi á borðinu hjá liðinu í ár, sérstaklega í seríunni við Houston og á sama hátt í fyrsta leiknum í lokaúrslitunum.
Það er bara einfaldlega eitthvað bogið við þetta hjá þeim. Við vitum öll hvernig þetta Warriors-lið getur spilað þegar það er upp á sitt besta, en þetta er orðið þannig að við höfum á tilfinningunni að við séum alltaf að sjá minna og minna af þessu.
Eins og Golden State rúllaði í gegn um úrslitakeppnina á síðustu leiktíð, hefur það ekki verið sannfærandi nema í á að giska 3-4 leikfjórðunga í síðustu átta leikjum sínum. Þegar þú ert með skrímsli eins og Golden State í höndunum - lið sem getur klárað leiki á tíu mínútum eins og Warriors gerðu t.d. í sjötta leiknum við Houston - er augljóst að þú þarft ekki að keyra 100% á þínu besta frá fyrstu mínútu til hinnar síðustu nema í afar sjaldgæfum tilvikum.
Við vissum að varnarleikur Houston væri orðinn fjandi góður í vetur, en það sem Texas-liðið náði að gera í seríunni við Golden State var í okkar augum framúrskarandi og óvænt. Það er auðvitað fáránlegt að þetta Warriors-lið skuli fyrst lenda í liði sem fokkar upp sóknarleiknum fyrir því þegar það er að verða komið í lokaúrslit fjórða árið í röð, en þannig var það nú samt (við vitum að Cleveland er eina liðið sem hefur unnið þetta Golden State lið í seríu, en þó varnarleikur þess liðs hafi líklega farið fram úr væntingum, var hann alls ekki efstur á blaði yfir það sem miður fór hjá Dubs í það skiptið).
Það er satt best að segja dálítið vandræðalegt að lið með þetta hrikalega fæjerpáver sem Golden State hefur (þó það hafi ENGA breidd lengur) í sínum bestu mönnum, skuli hálfpartinn keyra á vegg þegar það lendir á móti liði eins og Houston sem prófar dálítið róttæka varnaraðferð á móti því.
En hvort sem það var fjarveru Chris Paul að þakka, Messíasi eða Megasi, þá drattaðist Warriors-liðið í gegn um Houston og mætti með bros á vör í lokaúrslitin, þar sem það var aftur komið með heimavallarrétt og með veðbankaspár á bakinu sem voru svo einhliða að það lá við að þeir tækju ekki við veðmálum á Warriors-liðið.
Hljómar of gott til að vera satt, er það ekki?
Okkur fannst það.
Ekki eins og í: Cleveland vinnur þessa seríu! - eða eitthvað þannig rugl.
Meira svona eins og í: Stilltu þig, gæðingur, þetta Cleveland-lið er kannski ekki besta lið í heimi, en það er komið með einhvern reiting af sjálfstrausti í fyrsta skipti í allan vetur eftir að hafa skriðið í gegn um þrjár umferðir af úrslitakeppni, það er með gríðarlega reynslu af að spila á stóra og stærsta sviðinu - og það er með fekkin´ LeBron James.
Strákarnir í Golden State hefðu ekkert farið á taugum þó þeir hefðu tapað þessum fyrsta leik, en þeir vita að þeir voru skítheppnir að tapa þessu ekki. Cleveland-menn gera sér á sama hátt fulla grein fyrir því að þeir drulluðu upp á bak og gætu, í ákveðnu samhengi, hafa hent þessu einvígi frá sér á hálfvitagangi.
Leikmenn Golden State vita hvernig tilfinning það er að kasta frá sér titli, en okkur grunar að LeBron og félagar hafi engan áhuga á að upplifa þann fílíng í beinni.
Talandi um þennan LeBron-gaur þarna...
Hvað ætli séu margir pistlar þarna úti sem hafa verið skrifaðir um fyrsta leikinn í lokaúrslitunum sem minnast varla á LeBron James og frammistöðu hans fyrr en eftir 1800 þúsund orð? Trúlega fjandi fáir.
Rétt eins og 2015 og 2016, var einn maður sem bar af öllum öðrum á vellinum í þessum fyrsta leik úrslitanna í nótt og það var téður James.
Við vorum að hugsa um að tæma úr hríðskotabyssunni á ykkur varðandi James karlinn, en við ákváðum að taka frekar sér pistil í það af því þessi er búinn að sikk-sakka nógu mikið til andskotans og til baka. Þið verðið líklega að fyrirgefa okkur það. Við vitum að það sem við skrifum er reyndar alltaf rugl í allar áttir, en þetta er náttúrulega extra slæmt núna af því við höfum ekki skrifað staf í hátt í ár og því eru þær margar tökurnar, sem á eftir að... taka. Þið fattið.
Enívei...
LeBron James er MVP fyrsta leiks lokaúrslitanna 2018 en liðið hans drullaði upp á herðar og er komið undir 1-0 þrátt fyrir að hafa fengið dauðafæri til að stela fyrsta. Þessi staða er í sjálfu sér ljómandi fyrir LeBron og Cleveland, því Hinn Útvaldi byrjar ekkert að fíla sig í fænals fyrr en hann er búinn að tapa fyrsta leiknum - og helst bara tveimur eða þremur, ef svo býr undir (!?!)
Það var stórundarleg reynsla að geta allt í einu skrifað nokkrar línur og við erum svo upp með okkur yfir því að þið verðið bara að fyrirgefa okkur þó sé minna samhengi í skrifunum en nokkru sinni fyrr. Kannski kemur þetta bara. Kannski kemur aldrei eitt orð í viðbót. Við erum við öllu búin á þessum undarlegu tímum (Immit).
Við kunnum samt ekki við annað en að koma með eins og eina töku finnst við erum að þessu og hér kemur hún:
Þegar fólk var að reikna út hvernig einvígi Warriors og Cavs ætti eftir að fara, gleymdi það dálítið að reikna með því að Golden State hefur ekki spilað vel nema í stuttum sprettum í allan vetur. Liðið var ekki að nenna þessu. Það er sumpart skiljanlegt, því það er bókstaflega mannskemmandi að vera lykilmaður í liði sem er í fremstu röð í NBA deildinni í fjögur ár.
Það eru allt of margir leikir, allt of mörg flug, allt of mörg meiðsli, allt of mikið skrum, allt of lélegir dómarar, allt of neikvæðir áhorfendur/áhangendur og bara yfir höfuð allt of mikið helvítis álag, sem kroppar úr mönnum léttleika, gleði og sumpart hungur í frekari afrek - hvað þá ef umrædd lið eða leikmenn eru jafnvel búin að slá eitthvað af bitastæðustu metunum sjálf. Þessi kokteill er yfirdrifinn til að gera hvaða mann sem er súrrandi geðveikan.
Kjarnaleikmenn Golden State eru búnir að súpa aðeins af þessum kokteil. Sumir virka undir áhrifum og aðrir timbraðir af honum. Þetta er ekkert áratugagamalt eikarviskí frá fínustu héruðum Skotlands. Þetta er illa síaður gambradjöfull sem gerir þig staurblindan af 3-4 mánaða drykkju.
Okkur er meinilla við að vera með svona helvítis leiðindi, en þetta er alveg satt. Við áttum okkur á því að við erum að setja glórulausar kröfur á Warriors-liðið, en þeim var líka andskotans nær að vera að lokka Kevin Durant til sín ofan á þessa allt að því fullkomnu blöndu sem fyrir var.
Þetta leit allt rosalega vel út og var bærilega óstöðvandi í fyrra - frábært, tíu fyrir það - , en blanda af útpældari vörnum, mótíveruðum og sérhæfðum andstæðingum, þreytu, seddu, leiðindum og meiðslum, hefur orðið til þess að þetta Warriors-lið er bara ekki að þjappa á öllum orðið.**
Það er gengdarlaus hroki að tala svona og ólýsanleg tilætlunarsemi og frekja að ætlast til þess að íþróttalið sem spila yfir 100 leiki á ári séu að maxa ár eftir ár eftir ár, en við erum ekki að gera þessar kröfur á Indiana Pacers, Palermo eða Huginn Seyðis. Við erum með þessi leiðindi út í Warriors-liðið af því þetta lið er búið að vinna tvo meistaratitla og hefur meira en nægan efnivið í að hasla sér völl sem stórveldi - það hafði hann meira að segja áður en það lokkaði Kevin Durant til sín, svo þið getið ímyndað ykkur.
Hugsið ykkur bara hvaða þýðingu það hefði haft fyrir þetta Warriors-lið ef við gefum okkur það nú að Chris Paul hefði náð að spila, þó ekki væri nema bara leik sjö á móti þeim um daginn. Ef við gefum okkur það að varnarleikur hans, leikstjórn, geðveila, stjórnsemi, frekja og hroki hefði nægt Houston til að vinna einn flippin heimaleik í viðbót á leiktíðinni.
Pælið í því.
Þá er uppskera Golden State þrjár ferðir í úrslit og tveir titlar á fjórum árum, þar sem þeir eru búnir að vera með LANG-besta lið deildarinnar bróðurpartinn af tímanum.
Ásættanlegur árangur? Já, alveg sko! Þetta þætti frábær árangur í upplognu undralandi Litla Folans*** eða hjá Krökkunum í Skeljavík!****
Í NBA deildinni 2018? Deildinni okkar? Með þennan mannskap? Vert´úti!
En... Warriors-menn drulluðu ekki á sig á móti Houston. Meiðsladraugurinn sá að hluta til þess, en þeir náðu að pappíra sig nægilega vel til að hökta inn í lokaúrslitaeinvígið, þar sem þeir eru nú að mæta liði sem stendur Houston langt að baki á öllum sviðum íþróttarinnar nema hvað varðar að mæta á leiki í geðveikum jakkafötum sem er búið að klippa í sundur við hné. Þar hefur Cleveland vinninginn. Ó, já. Og Cleveland er með fleiri jakkafataklædda og stöppu-geðveika Kendrick Perkins-a á bekknum hjá sér, geltandi og skrækjandi á allt og alla eins og þroskaheftur þvottabjörn með hundaæði.
Við vitum hvað leikmenn Golden State eru að hugsa núna. Við þekkjum þá orðið. Þeir hugsa sem svo:
Jaaaááá, hér er komið hið þokkalegasta lið til að mæta í úrslitum. Þetta er auðvitað fulltrúi austursins eins og venjan er, en af því við höfum mætt þessu liði áður, látum við okkur ekki nægja að láta okkur síga niður á getustig þeirra (sem er um það bil tveimur þrepum fyrir neðan okkar lið), heldur getum við virkilega velt okkur upp úr blöndu hroka, áhuga- og kæruleysis í samvinnu við þessa leikmenn sem við þekkjum svo vel. Þessi aðferðafræði ætti að virkja mótherjann á margvíslegan hátt og hvetja til stórra verka, jafnvel ruslið sem þeir eru með á bekknum hjá sér. Allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi og áður en við vitum af erum við skrækjandi á mæður okkar af örvæntingu í drullunni á skurðbotninum.
Eitthvað í líkingu við þetta gæti orðið í boði frá öðru eða báðum liðum ef fyrsti leikurinn í einvíginu gefur raunhæfa mynd af framhaldinu. Við eiginlega trúum því ekki og reiknum í sannleika sagt með Warriors-sigri með á bilinu 42-45 stigum á sunnudagskvöldið kemur. Vonandi verður það ekki niðurstaðan, því að sjálfssögðu viljum við bara fá spennandi og skemmtilegt einvígi, þó enginn hafi spáð því fyrirfram.
Hvort sem er/verður fyrir hálfguðlegt körfuboltaat LeBron James, kæruleysi Warriors, eða blöndu beggja, kæmi það okkur þægilega á óvart ef við fengjum fleiri svona spennuleiki með alls konar dramatvisti og skapsveiflum líkt og við fengum í fyrsta leiknum.
Og þó... þyrfti það svo sem að koma á óvart?
Kannski verður það bara ekkert óvænt, jafnvel þó Cleveland byrji ekki að reyna á sig fyrr en það lendir undir 3-0 að þessu sinni, áður en það tekur endasprettinn og stelur dömunni af Warriors á miðju lokaballinu.
Því ekki það?
-------------------------------------------------------------------------------------
* - Já, þetta fór bara svona. Chris Paul gat loksins, loksins, loksins huggað sig við það að hafa þó alla vega einu sinni komist í þessa blessuðu þriðju umferð úrslitakeppninnar, andskotinn hafi það!En fyrir utan þá staðreynd að honum gafst enginn tími til að fagna þessum langþráða áfanga, var þess heldur ekki langt að bíða að kunnuglegar kenndir og uppákomur gerðu vart við sig.
Gömlu góðu vonbrigðin og mótlætið.
Alveg eins og síðast. Og þar síðast. Og svo framvegis.
Við nennum ekki að kanna það, en þær eru orðnar helvíti margar úrslitakeppnirnar hjá honum ræflinum sem enda annað hvort í rennblautri skitu - eða meiðslum. Sorglegt, en satt. Kallaðu okkur kvikindi, en okkur finnst þetta pínulítið gott á Chris Paul, af því hann er svo fullkomlega óþolandi
Að því sögðu skaltu ekki láta þér detta það í hug að halda því fram að Paul sé ekki framúrskarandi körfuboltamaður. Það er hann nefnilega, fjandakornið, já, en... eigum við ekki að segja að heppnin hafi amk ekki beint verið með honum í liði á vorin. Eða sumrin. Eða yfir höfuð kannski. Þetta er efni í langan pistil eitt og sér. Ferill CP3 er rannsóknarefni, engum öðrum líkur.
Þó leiktíðin hafi endað í svona risavöxnu þunglyndiskasti hjá Chris Paul, var ekki annað að merkja á forráðamönnum Rockets en að þeir ætluðu ekki aðeins að halda í sem flesta af nothæfum leikmönnum sínum, heldur reyna að halda áfram að bæta liðið í allt að því örvæntingarfullri viðleitni sinni til að vinna meistaratitil.Og eitt af áhugaverðustu málum sumarsins í NBA deildinni verður þannig að sjá hvað forráðamenn Houston ákveða að gera í sambandi við Chris Paul.
Leikstjórnandinn öskureiði er nefnilega að renna út á samningi og kemur til með að gera ákveðið súrrealískar kröfur um laun eins og gengur í þessu, en slíkur gjörningur (ofan á væntanlegan ofursamning Clint Capela) kemur til með að kosta Houston ómældar upphæðir í lúxusskatt.
Nýr eigandi félagsins talar digurbarkalega og þykist tilbúinn í að ganga langt til að vinna titil, en það er alveg sama hvað menn eru ríkir, engum manni sem á mikið af peningum þykir gaman að troða milljörðum ofan í vasa keppinauta sinna í deildinni í formi lúxusskatts. Enginn endist í því til lengdar.
Framkvæmdastjóra Houston er svo vissulega trúandi til alls. Það er ekki nema von að hann sé orðaður við LeBron James, þó liðið hans hafi ekki vott af plássi til að taka hann inn nema með massífri samningsleikfimi og leikmannaæfingum. Þetta er allt mjög spennandi. Hvað sem öllu öðru líður, er það augljósasti hlutur í heimi að James Harden þarf hjálp í úrslitakeppninni, því við erum búin að sjá að ef hennar nýtur ekki við, endar allt í bráðaniðurgangi, taugaáföllum og síþreytu hjá Kolskegg vini okkar.
Eitthvað grunar okkur þó að innan við helmingur þeirra sem notast við þetta hugtak hafi nokkra hugmynd um hvað það þýðir.
Það er nú einu sinni þannig að það er ekki beint algengt í dag að vélar "gangi ekki á öllum," þó við munum vel eftir nokkrum tilvikum þar sem þetta átti raunverulega við, hérna í gamla daga þegar við vorum í bílabransanum.
Sem betur fer er hann ennþá til þessi ákveðni þjóðfélagshópur sem finnur sig hvergi betur en útataðan í smurolíu og með tvist í vasanum. Þessir sömu aðilar eru reyndar óðum að breytast í tölvunörda en ekki smurolíubangsa, því bifreiðahönnun og bílakúltúrinn eins og hann leggur sig er náttúrulega að leggjast af með öllu (bílaumferð er til að mynda mjög óæskileg og bráðum bönnuð með öllu í Reykjavík, þó það séu fjórir bílar á hverju einasta heimili, sem eru fastir í sömu umferðarhnútunum og keyrandi ofan í sömu holurnar á ónýta malbikinu sem ekki er hægt að laga vegna fjárskorts).
*** - Hvaða andskotans öfugugga datt í hug að dikta upp kenghýra og sækadelíudrifna anímasjón, fulla af snældugeðveikum, bleikum trippum sem virðast lifa fyrir það eitt að komast yfir og nota, vímugjafa sem er sterkari og áhrifaríkari en hjá næsta hrossi. Fjórgangur? Prófaðu Dauðagangur!
Það voru einhvern veginn aldrei búnar fimm mínútur af helvítis þættinum þegar þetta krakkarusl var byrjað að væla yfir því hvað það væri svangt! (Jaaaaááá, við erum alveg gloooor-hungruð! - söng þetta lið alltaf).
Það er ekki oft sem hlutirnir eru verri við nánari skoðun, en Skeljavíkurskrímslin voru það svo sannarlega þegar við grömsuðum eftir því til gamans. Kannski hefðum við betur sleppt því.
Þátturinn snerist um eitthvað óskilgetið krakkarusl sem gerði ekkert annað að ráfa um í transkenndri vímu og væla yfir því hvað það væri svangt. Ókei, en viltu vita hvað krakkarnir hétu á frummálinu? Jú, þau voru tvíburar og hétu Robin og Rosie Cockle! Og þátturinn hét í alvörunni Cockleshell Bay (ísl. Völsavík(!)) og spratt úr smiðju pervertanna óseðjandi á Cosgrove Hall (ITV) sem færðu okkur martraðarkennt efni á borð við Þyt í laufi (ens. Hail the Leaf). Það var augljóslega ekkert heilagt hjá þessu liði. Sick dæmi.