Vesturdeildin er búin að vera umtalsvert betri en Austurdeildin í nokkur ár. Vesturdeildin er enn mjög sterk, en Austurdeildin er sögulega léleg. Við höfum fylgst með NBA boltanum síðan á níunda áratugnum, en við höfum aldrei nokkru sinni séð annan eins brandara og nú er að eiga sér stað í austrinu.
Þegar þetta er skrifað eru liðin í deildinni búin að spila öðru hvoru megin við fimmtán leiki og þó það sé kannski ekki mikið á 82 leikja tímabili, er það marktækur leikjafjöldi til að draga minniháttar ályktanir um stöðu mála.
Aðeins tvö af fimmtán liðunum í Austurdeildinni eru að skila yfir 50% vinningshlutfalli.
Tvö. Lið.
Þetta hlýtur að vera heimsmet - þetta á ekki að vera hægt!
Ef við myndum stokka þetta upp og breyta reglunum á þann veg að þau sextán lið sem kláruðu deildakeppnina með besta vinningshlutfallið myndu fara í úrslitakeppnina - óháð allri landafræði - kemur í ljós að tólf af þessum sextán liðum kæmu úr Vesturdeildinni. Þetta er með ólíkindum.
Indiana (14-1) og Miami (12-3) eru mjög sterk lið og eru líka við toppinn í deildinni, en Chicago (7-7) og Atlanta (8-8) eru aðeins miðlungslið (Chicago án Derrick Rose) sem eru ekki að fara að gera neitt í úrslitakeppninni.
Þetta er hreint út sagt átakanlegt hjá austanmönnum. Grátlegt.
Hugsið ykkur bara að ef úrslitakeppnin hæfist í dag, myndi Detroit rúlla inn í úrslitakeppni Austurdeildarinnar með 40% vinningshlutfall, meðan þrjú lið með 50% eða betra vinningshlutfall í vestrinu þyrftu að sitja heima. Það er lítil sanngirni í því.
Þetta á allt eftir að jafna sig út og það eru rökin sem NBA deildin beitir þegar menn eru að tuða yfir því hvað deildirnar eru ójafnar í dag. Það getur vel verið að Austurdeildin verði orðin betri en Vesturdeildin eftir nokkur ár - en við skegg Óðins - ekki svona mikið betri.